Από τον Τζόναθαν Σαρφάτι²

Η τριβή από τις παλίρροιες επιβραδύνει την περιστροφή της Γης, κι έτσι το διάστημα μιας ημέρας αυξάνεται κατά 0.002 δευτερόλεπτα ανά αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι μειώνεται η στροφορμή της Γης. Ο Νόμος της Διατήρησης της Στροφορμής λέει ότι η στροφορμή που χάνει η Γη πρέπει να αντισταθμιστεί από τη σελήνη (στο κλειστό σύστημα γης-σελήνης που περιστρέφεται γύρω από το κέντρο βάρους του). Κι έτσι η σελήνη σιγά-σιγά απομακρύνεται από τη Γη περίπου 4 εκ. (1½ ίντσες) το χρόνο, και ο ρυθμός αυτός θα ήταν μεγαλύτερος στο παρελθόν. Η σελήνη ποτέ δε θα μπορούσε να είναι κοντύτερα από 18.400 χλμ. (11.500 μίλια), που είναι γνωστό σαν το όριο Roche³ , επειδή οι παλιρροιακές δυνάμεις της Γη (το αποτέλεσμα των διαφορετικών βαρυτικών δυνάμεων σε διάφορα τμήματα της σελήνης) θα την είχαν κομματιάσει.

¹ Αποσπάσματα από το “The Moon: The light that rules the night.” Πρώτη έκδοση στο Creation 20(4): 36-39, Σεπτέμβριος–Νοέμβριος 1998.

² Ο Jonathan D. Sarfati γεννήθηκε στο Αραράτ της Βικτόριας στην Αυστραλία το 1964. Είναι ένας δημιουργιστής φυσικοχημικός που σχετίζεται με την οργάνωση AiG (στην Αυστραλία). Μετακόμισε στην Νέα Ζηλανδία σαν παιδί και αργότερα σπούδασε επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Ουέλινγκτον της Βικτόριας. Απέκτησε το B.Sc.(Hons) στη Χημεία με δυο χαρτιά φυσικής υποκατεστημένα (πυρηνικής φυσικής και φυσικής συμπυκνωμένης ύλης). Του απονεμήθηκε το Ph.D. στη Χημεία για τη διατριβή του με τον τίτλο “Μια Φασματοσκοπική Μελέτη Μερικών Χαλκογενών Δακτυλιοειδών και Κλωβοειδών Μορίων.” Έχει βοηθήσει στη συγγραφή άρθρων σε σημαντικά επιστημονικά περιοδικά πάνω σε υπεραγωγούς υψηλών θερμοκρασιών και σε σελήνιο που περιέχει δακτυλιοειδή και κλωβοειδή μόρια.

³ Το Όριο Roche περιγράφηκε πρώτα από τον Edouard Roche το 1848. Είναι η εγγύτερη απόσταση που ένα σώμα που συγκρατείται από τη βαρύτητα μπορεί να έρθει κοντά σ’ έναν πλανήτη χωρίς να διαλυθεί από την παλιρροιακή (βαρυτική) δύναμη του πλανήτη. Σαν αποτέλεσμα, μεγάλοι δορυφόροι δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα από το Όριο Roche. Στις 7 Ιουλίου του 1992, ο Κομήτης Σουμέικερ–Λεβί 9, διαλύθηκε σε 21 κομμάτια λόγω των παλιρροιακών δυνάμεων όταν πέρασε μέσα από το Όριο Roche του Δία. Σε μεταγενέστερες διελεύσεις, κάθε ένα από τα κομμάτια του κομήτη συγκρούστηκαν με το Δία.

Όμως ακόμα κι αν η Σελήνη είχε αρχίσει να απομακρύνεται από ένα σημείο όπου ήταν σε επαφή με τη γη (με άλλα λόγια, αν κάποτε άγγιζε τη γη), θα χρειαζόταν μόνο 1.37 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στην σημερινή της απόσταση.¹ Σημειώστε ότι αυτή είναι η μέγιστη πιθανή ηλικία—πολύ πιο μικρή για την εξέλιξη (και πολύ πιο μικρή από της “ηλικίες” ραδιοχρονολόγησης που αποδίδονται σε πετρώματα της σελήνης)—όχι η πραγματική ηλικία.

¹ Οι παλιρροϊκές δυνάμεις είναι αντίστροφα ανάλογες με την κυβική δύναμη της απόστασης 1/r³, κι έτσι ο ρυθμός απομάκρυνσης είναι αντίστροφα ανάλογος με την έκτη δύναμη 1/r⁶ της απόστασης.