Υπάρχουν μερικοί επιστημονικοί τρόποι για να υπολογίσει κανείς κατά προσέγγιση την ηλικία της γης. Οι συνεχείς, μετρήσιμες χημικές διαδικασίες μας παρέχουν έναν τέτοιο τρόπο. Αν μπορεί να προσδιοριστεί ο ρυθμός μεταβολής μιας διαδικασίας και τα σημερινά ποσά των προϊόντων, τότε είναι δυνατόν να οριστεί ο χρόνος κατά τον οποίο άρχισε η διαδικασία. Το πιο φανερό μειονέκτημα σ' αυτή τη μέθοδο συλλογισμού είναι ότι τα προϊόντα των υλικών που προκύπτουν μπορεί να μην οφείλονται εξ ολοκλήρου στην συγκεκριμένη διαδικασία που προσμετράται. Αυτό που πραγματικά μας δείχνει, ωστόσο, είναι ότι η αρχική ημερομηνία της διαδικασίας δεν μπορεί να προηγείται της ημερομηνίας που συνάγεται. Εδώ είναι ένα παράδειγμα:

Οι περισσότεροι από μας είμαστε οικείοι με το στοιχείο “ήλιο” Είναι το πολύ ελαφρύ αέριο που χρησιμοποιείται για να φουσκώσουν τα μπαλόνια στα πάρτι και τα κάνει να αιωρούνται. Τα αερόστατα επίσης γεμίζουν με ήλιο. Το ήλιο προέρχεται από ραδιενεργές διασπάσεις και αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό της ατμόσφαιράς μας—μόνο περίπου 0,0005% (σε σύγκριση με το άζωτο που είναι 78% και το οξυγόνο 20%). Ωστόσο, αυτό το 0,0005% αναλογεί σε μια σημαντική ποσότητα —περίπου 3,7 δισεκατομμύρια τόνους. Το ήλιο διαφεύγει προς την ατμόσφαιρα από την επιφάνεια της γης, λόγω μια διαδικασίας ραδιενεργούς διάσπασης, με την ταχύτητα των 67 γραμμαρίων ανά δευτερόλεπτο. Ακόμα και αν δεν υπήρχε ήλιο στην ατμόσφαιρα στην αρχή, που είναι μια απίθανη κατάσταση, με το ρυθμό των 67 γραμμαρίων το δευτερόλεπτο θα χρειαζόταν μόνο μερικά εκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στην ποσότητα των 3,7 δισεκατομμυρίων τόνων, κι όχι τα 20-40 δισεκατομμύρια χρόνια που ισχυρίζονται οι εξελικτικοί ότι είναι η ηλικία της γης.

Η ποσότητα του ηλίου στην ατμόσφαιρα δείχνει ότι η γη δεν θα μπορούσε να είναι αρκετά μεγάλης ηλικίας για vα συμβεί η εξέλιξη.

Γεννάται το ερώτημα, ωστόσο, μήπως θα μπορούσε το ήλιο που παράγεται να διαφεύγει από την ατμόσφαιρα της γης προς το διάστημα; Μια σύντομη απάντηση είναι ότι ένα μικρό κλάσμα του αριθμού των ατόμων του ηλίου, ίσως έως και το 2% του συνόλου, θα μπορούσε να κινείται με αρκετά μεγάλη ταχύτητα για να διαφύγει στο διάστημα, όμως αυτό δεν είναι σημαντικό για να αλλάξει τους υπολογισμούς του χρόνου.

Αν ο Θεός δημιούργησε την ατμόσφαιρα με μια σημαντική ποσότητα ηλίου, τότε είναι μέσα στα όρια του πιστευτού ότι η ηλικία της κυμαίνεται στα όρια μερικών χιλιάδων χρόνων.

Όπως ακριβώς το ήλιο διαχέεται στην ατμόσφαιρα, το ίδιο και τα άλατα παρασύρονται από τη γη με τα νερά και χύνονται στους ωκεανούς από τη βροχή και με άλλες διαδικασίες. Το κοινό αλάτι είναι η χημική ένωση του χλωριούχου νατρίου. Η ποσότητα του νατρίου (σ' αυτή τη μορφή και σε άλλες) που παρασύρεται στους ωκεανούς υπολογίζεται περίπου στους 450 εκατομμύρια τόνους ετησίως. Γύρω στους 120 εκατομμύρια τόνους φεύγουν από τη θάλασσα κάθε χρόνο με διάφορους τρόπους. Αυτό αφήνει μια καθαρή εισροή περίπου 330 εκατομμυρίων τόνων ετησίως. Η ποσότητα του νατρίου στους ωκεανούς υπολογίζεται στους 14.700.000.000.000.000 τόνους. Με τον τρέχοντα ρυθμό εισροής, αν δεν υπήρχε νάτριο στους ωκεανούς κατά το χρόνο της δημιουργίας τους, η γη δεν θα μπορούσε να έχει μια ηλικία μεγαλύτερη από τα 45 εκατομμύρια χρόνια. Γίνεται κατανοητό ότι οι ρυθμοί θα μπορούσαν να διακυμαίνονται, όμως ακόμη και με τους πιο ακραίους ρυθμούς εισροής και εκροής, δε θα μπορούσε να έχει ηλικία μεγαλύτερη των 62 εκατομμυρίων ετών. Αυτές είναι απόλυτα μέγιστες χρονολογήσεις και όχι πραγματικές χρονολογήσεις.¹

Έτσι, είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσαν οι ωκεανοί της γης, η “αρχέγονη σούπα” της εξέλιξης, να είναι ηλικίας 20 δισεκατομμυρίων ετών.

¹ Για περισσότερες πληροφορίες, βλέπε S.A. Austin and D.R. Humphreys, “The sea’s missing salt: a dilemma for evolutionists,” Proceedings of the Second International Conference on Creationism, Vol. II, pp. 17-33, 1990.

H ποσότητα κοινού άλατος στους ωκεανούς δείχνει ότι η γη είναι νέα.