The Family [ Home ]















Reader's Corner: Main Page

Κεφάλαιο 3: Ο Κάρολος Δαρβίνος και ο Άλφρεντ Γουάλας

([Υποσημείωση:] Από την ιστοσελίδα Creation Science: http://emporium.turnpike.net/C/cs/)

Ο Κάρολος Δαρβίνος και το κοσμοϊστορικό βιβλίο του Η Καταγωγή των Ειδών με τη Μέθοδο της Φυσικής Επιλογής, με τον υπότιτλο “Η Επιβίωση των Προτιμώμενων Γενών μέσα απ’ τον Αγώνα για τη Ζωή.” που εκδόθηκε το 1859, είναι γνωστό σ' όλο τον κόσμο. Από νεαρή ηλικία, ο Κάρολος Δαρβίνος είχε πάντα ενδιαφέρον για τη φύση, όμως μια και ο πατέρας του δεν έβλεπε κανένα μέλλον αν γινόταν φυσιογνώστης, τον έστειλε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για να σπουδάσει ιατρική.

Στα 16 του, έφυγε από το Εδιμβούργο χωρίς το πτυχίο του και γράφτηκε στο Κολέγιο του Χριστού στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ για να γίνει κληρικός, μια και οι περισσότεροι φυσιογνώστες των ημερών του ήταν κληρικοί. Απέκτησε το πτυχίο της θεολογίας το 1831 και ο Αιδεσιμότατος Τζον Χένσλοου, Καθηγητής της Βοτανικής, τον πρότεινε στον Πλοίαρχο Ρόμπερτ Φίτζροϊ του πλοίου HMS Beagle για να συμμετάσχει σ’ ένα εξερευνητικό ταξίδι σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Ο Δαρβίνος ήταν 22 ετών όταν απέπλευσαν από την Αγγλία το Δεκέμβριο του 1831 με αρχική αποστολή την χαρτογράφηση τμημάτων των ακτών της Νότιας Αμερικής. Ενώ το πλήρωμα χαρτογραφούσε τις ακτές, ο Δαρβίνος παρατηρούσε την ιδιαιτερότητα της φύσης της Νότιας Αμερικής και είχε μείνει κατάπληκτος από τη γεωγραφική κατανομή των ειδών. Στα νησιά Γκαλαπάγκος, ο Δαρβίνος συνάντησε διάφορους τύπους σπίνων που, αν και πολύ παρόμοιοι, είχαν τις προφανείς προσαρμογές στο ιδιαίτερο περιβάλλον τους. Μέχρι τη στιγμή που απέπλευσαν από τα Γκαλαπάγκος, ο Δαρβίνος είχε διαβάσει τις Αρχές της Γεωλογίας του Τσαρλς Λάιελ, και είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για τη θέση της Εκκλησίας για το ότι η γη ήταν μόνο μερικών χιλιάδων ετών. Αργότερα ο Δαρβίνος θα θεωρητικολογούσε ότι αυτές οι νέες μορφές ήταν αποτέλεσμα της συσσώρευσης των προσαρμογών σ' ένα διαφορετικό περιβάλλον (Campbell 1990: 428-429). Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1840, ο Δαρβίνος είχε σχεδιάσει τα σημαντικότερα σημεία της θεωρίας της φυσικής επιλογής σαν ένα μηχανισμό εξέλιξης αλλά δεν τα δημοσίευσε αμέσως. Συμπτωματικά, ο Δαρβίνος πέρασε το μεγαλύτερη μέρος της ενήλικης ζωής του σε μια ημι-παράλυτη κατάσταση της οποίας η αιτία, είτε σωματική είτε ψυχολογική, μέχρι και σήμερα παραμένει απροσδιόριστη, εντούτοις όμως συνέγραψε εκτενώς και συνέχισε την έρευνά του.

Η ιδέα της φυσικής επιλογής σαν μια πηγή νέων ειδών επρόκειτο αργότερα να ανακαλυφθεί παράλληλα και από τον Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας (1823-1913). Ο Γουάλας, αντίθετα από τον Λάιελ και τον Δαρβίνο, ανατράφηκε μέσα στη φτώχεια και δεν είχε καμία επίσημη πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτώντας τις γνώσεις του για τη βιολογία από τις εκτενείς εμπειρίες του στο πεδίο του Αμαζονίου και στις Ανατολικές Ινδίες. Στα 21 του, ο Γουάλας μυήθηκε στον πνευματισμό και αργότερα θα γινόταν ο ηγέτης στο κίνημα του πνευματισμού και θα έγραφε πάνω στο θέμα αυτό. Ο Γουάλας έγραψε ένα άρθρο σε δύο μέρη σχετικά με το θέμα αυτό και αργότερα το οριστικό εγχειρίδιο, Τα Θαύματα και ο Σύγχρονος Πνευματισμός το 1876 (Morris 1989: 171).

Το 1855 ο Γουάλας δημοσίευσε ένα έγγραφο για την προέλευση των ειδών, που έκανε τον Λάιελ και τον Δαρβίνο να συνειδητοποιήσουν πόσο κοντά βρισκόταν ο Γουάλας στην έρευνα του Δαρβίνου. Ενώ ο Δαρβίνος χρονοτριβούσε στη δημοσίευση της Καταγωγής, ο Γουάλας είχε μια πολύ περίεργη συμβολή στην επιστήμη ενώ βρισκόταν στις ζούγκλες της Μαλαισίας:

“Ζούσα τότε (το Φεβρουάριο του 1858) στο Τερνέιτ των Μολούκας [τμήματος της σημερινής Ινδονησίας], και έπασχα από μια μάλλον σοβαρή έξαψη διαλείποντος πυρετού, που με κατέβαλλε κάθε ημέρα με ρίγη και στη συνέχεια με εξάψεις πυρετού. Κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου παροξυσμού, και ενώ επανεξέταζα το πρόβλημα της προέλευσης των ειδών, κάτι με οδήγησε να σκεφτώ το “Δοκίμιο για τον Πληθυσμό” του Μάλθους (Morris 1989:172, αναφέροντας τον Γουάλας, Ο Θαυμαστός Αιώνας.)...

“Έπειτα ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα ότι αυτή η αυτόματη διαδικασία θα βελτίωνε αναγκαστικά τη φυλή, επειδή σε κάθε γενιά ο κατώτερος θα σκοτωνόταν αναπόφευκτα και ο ανώτερος θα παρέμενε—που σημαίνει, ότι ο καταλληλότερος θα επιζούσε. Κατόπιν αμέσως φάνηκα να βλέπω ολόκληρη την επίδραση που είχε αυτό.

“Ολόκληρη η μέθοδος τροποποίησης των ειδών μού έγινε σαφής, και στις δύο ώρες της κρίσης μου, είχα αποκρυσταλλώσει τα κύρια σημεία της θεωρίας. Εκείνο το ίδιο βράδυ χάραξα το προσχέδιο μιας επιστολής και τα δύο επόμενα βράδια τέλειωσα το γράψιμό της, και την έστειλα με το επόμενο ταχυδρομείο στον κ. Δαρβίνο”(op cit, σελ. 173).

Σ' εκείνο το σημείο, ο Δαρβίνος πείστηκε από τους φίλους του τον Λάιελ και τον Χούκερ να σταματήσει την εργασία για το “μεγάλο βιβλίο” και να δημοσιεύσει γρήγορα μια περίληψη, μια πιο σύντομη έκδοση, αντί για το πρώτο. Ο Λάιελ και ο Χούκερ παρουσίασαν έπειτα το πρόχειρο βιβλίο του Δαρβίνου του 1844 και το χαρτί του Γουάλας του 1858 στο Σύλλογο Λίνεαν την 1η Ιουλίου, 1858. Η “περίληψη” του Δαρβίνου των 490 σελίδων δημοσιεύθηκε το 1859 με τον τίτλο Η Καταγωγή των Ειδών με τη Μέθοδο της Φυσικής Επιλογής και τα υπόλοιπα είναι ιστορία (Τέιλορ 1991: 130131). Εάν δεν υπήρχε ο Γουάλας που ενεργούσε σαν έρεισμα, ο Δαρβίνος μπορεί να μην είχε γράψει την Καταγωγή και η ροή της ιστορίας θα μπορούσε να είχε παραμείνει αμετάβλητη. Ο Μόρις το συνοψίζει παρακάτω με τον καλύτερο τρόπο:

    “Εδώ έχουμε κάτι το θαυμαστό! Μια θεωρία που ο Δαρβίνος ανέπτυσσε για είκοσι έτη, στη μέση ενός παγκόσμιου κέντρου επιστημών και με τη βοήθεια και την ενθάρρυνση πολλών επιστημόνων φίλων, αποκαλύφθηκε ξαφνικά πλήρως σε έναν αυτοδίδακτο πνευματιστή, στην άλλη μεριά του κόσμου, μονάχο του σ' ένα τροπικό νησί στη μέση μιας δίωρης κρίσης ελονοσίας. Αυτή δεν είναι η συνηθισμένη διαδικασία στην επιστημονική ανακάλυψη” (Μόρις 1989: 173).

Επόμενο Κεφάλαιο >>

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ] [ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ]

Copyright © 2000 Aurora Production