Reader's Corner: Your spiritual food, served fresh every day

Ένα από τα αξιώματα της θεωρίας της εξέλιξης είναι ότι μικρά, αυξητικά, ευεργετικά βήματα προωθούν την εξελικτική διαδικασία προς τα μπρος. Είναι κατά πολύ σαν μια συσκευή που ένα εξάρτημά της υφίσταται μετατροπές κάποια στιγμή, έτσι ώστε να βελτιώνει την αποδοτικότητα της συσκευής κατά κάποιο τρόπο, ενώ την ίδια στιγμή επιτρέπει τη συσκευή να παραμένει λειτουργική χωρίς καμιά άλλη μετατροπή. Μόλις η συσκευή έχει προσαρμοστεί στο γεγονός ότι τώρα έχει ένα πιο βελτιωμένο εξάρτημα, στην συνέχεια “βλέπει” το όφελος να αναβαθμίσει ακόμη ένα. Το θέμα είναι ότι κάνει τα βήματα αυτά ένα –ένα κάθε φορά. Η συσκευή πρέπει και να συνεχίσει να λειτουργεί και να βελτιώνει την λειτουργικότητά της.

Όμως τι γίνεται αν η αναβάθμιση απαιτεί περισσότερο από μια βελτίωση κάθε φορά; Η εξελικτική θεωρία δεν μπορεί να το συμπεριλάβει αυτό. Η βελτίωση πρέπει να γίνεται με ένα βήμα κάθε φορά, και αν κάποιο εξάρτημα δεν προσφέρει κάποιο πλεονέκτημα σ’ έναν οργανισμό (π.χ., δεν λειτουργεί), τότε θα χαθεί ή θα αποβληθεί. Υπάρχουν άραγε μηχανισμοί σε λειτουργία στη φύση που γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούν να εξηγηθούν από την εξέλιξη; Στην πραγματικότητα υπάρχουν πάρα πολλοί, όμως χρειάζεται μόνο ένας για να διαψεύσει τη θεωρία.

Θα επιλέξουμε έναν με τον οποίο όλοι είναι εξοικειωμένοι —την καταπληκτική άρθρωση του γόνατος. Η άρθρωση του γόνατος είναι μοναδική στα σώματά μας. Είναι αρκετά διαφορετική από τις κεφαλές και τις κοτύλες των μηρών μας ή των ώμων μας και από την περιστροφική άρθρωση των ώμων μας. Αν και είναι όλα θαύματα μηχανικής, το γόνατο είναι πράγματι μια εξαίρεση. Αποτελείται από αρκετά στοιχεία, όμως τα κύρια σημεία σχεδιασμού είναι α) οι δύο κόνδυλοι του μηριαίου οστού που περιστρέφονται μέσα σε β)ταιριαστές κοίλες υποδοχές στην κνήμη, και (γ & δ) οι δύο χιαστοί σύνδεσμοι (που ονομάζονται έτσι επειδή διασταυρώνονται μεταξύ τους οι οποίοι εφαρμόζουν μέσα στο διάστημα ανάμεσα στους κονδύλους.

Αν μια κατασκευή είναι τόσο περίπλοκη που όλα τα μέρη της πρέπει να είναι παρόντα μ’ έναν αρμονικά λειτουργικό τρόπο, αυτό το ονομάζουμε πολυπλοκότητα εξ ανάγκης. Η άρθρωση του γόνατος είναι αυτή η περίπτωση. Και τα τέσσερα από αυτά τα μέρη πρέπει να είναι παρόντα για να λειτουργήσει το γόνατο. (Το γόνατο έχει κι άλλα μέρη, αλλά αυτά τα τέσσερα είναι ουσιώδη το ένα για το άλλο για να λειτουργήσουν με τον τρόπο που έχουν.) Οποιαδήποτε ένα, δυο, ή τρία από αυτά από μόνα τους δε θα εκτελούσαν καμιά χρήσιμη λειτουργία. Είναι όλα μοναδικά για το γόνατο.

Γι’ αυτό είναι αδύνατο για το γόνατο να εξελιχθεί από μια απλούστερη άρθρωση σαν τον μηρό ή τον αγκώνα, σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης. Πώς θα μπορούσε μια τέτοια κατασκευή να έχει εξελιχθεί από σταδιακή, βήμα προς βήμα διαδικασία όπως απαιτείται από την κλασική εξέλιξη του Δαρβίνου; Αυτό είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο για τους εξελικτικούς.¹

¹ Stuart Burgess, “Critical Characteristics and the Irreducible Knee Joint,” Creation Ex Nihilo Technical Journal, Vol. 13, No. 2, 1999.