Από την παιδική του ηλικία ο Άλμπρεχτ Ντίρερ (Γερμανός καλλιτέχνης, 1471 - 1528) ήθελε να ζωγραφίσει. Τελικά, έφυγε από το σπίτι του για να μελετήσει κοντά σ' έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Συνάντησε έναν φίλο που επίσης είχε την ίδια επιθυμία και  οι δύο μαζί έγιναν συγκάτοικοι. Καθώς ήταν φτωχοί και οι δύο, το βρήκα δύσκολο  να τα βγάζουν πέρα με τα έξοδά τους και να μελετάνε την ίδια στιγμή. Ο φίλος του Άλμπρεχτ προσφέρθηκε να δουλέψει  ενόσω ο Άλμπρεχτ μελετούσε. Έπειτα όταν οι πίνακές του θα  άρχιζαν να  πουλιούνται, αυτός θα μπορούσε να έχει τη δική του ευκαιρία. Μετά από αρκετή επίμονη πίεση, ο Άλμπρεχτ συμφώνησε και δούλευε με επιμέλεια στην τέχνη του ενώ ο φίλος του μοχθούσε ώρες και ώρες για να βγάζει τα έξοδα και για τους δύο τους.

      Η ημέρα έφθασε που ο Άλμπρεχτ πούλησε ένα γλυπτό σε ξύλο και ο φίλος του πήγε πίσω στη ζωγραφική του, μόνο για να ανακαλύψει ότι η σκληρή δουλειά είχε σκληρύνει και είχε στραβώσει τα δάχτυλά του και δεν μπορούσε πια να ζωγραφίζει με δεξιοτεχνία. Όταν ο Άλμπρεχτ έμαθε τι είχε συμβεί στο φίλο του αισθάνθηκε μεγάλη λύπη.  Μια μέρα καθώς γυρνούσε  σπίτι απροσδόκητα άκουσε τη φωνή του φίλου του και είδε τα  ροζιασμένα, ζαρωμένα από το μόχθο χέρια σταυρωμένα σε προσευχή μπροστά του.

      "Μπορώ να δείξω στον κόσμο την εκτίμησή μου με το να ζωγραφίσω τα χέρια του καθώς τα βλέπω τώρα, σταυρωμένα σε προσευχή." Ήταν αυτή η σκέψη που έμπνευσε τον Άλμπρεχτ Ντίρερ όταν αντιλήφθηκε ότι δε θα μπορούσε να δώσει ποτέ πίσω στο φίλο του τη δεξιοτεχνία που έφυγε από τα χέρια του.

"Όμως όποιος είναι μεγαλύτερος ανάμεσά σας θα είναι ο υπηρέτης σας" (Ματθαίου 23:11)

"Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, εκτός κι αν ο κόκκος του σιταριού πέσει στο έδαφος και πεθάνει, μένει μόνος. Όμως αν πεθάνει, φέρνει καρπό πολύ" (Ιωάννου 12:24).

Τα Χέρια της Προσευχής
Τα χέρια της προσευχής είναι κάτι πολύ πιο πάνω
από ένα μόνο έργο ζωγραφιάς.
Είναι της ψυχής η δημιουργία
μιας ευγνώμονης καρδιάς.
Είναι ένα ανεκτίμητο αριστούργημα
που μόνο απ' αγάπη θα μπορούσε να φτιαχτεί,
και δείχνουν την ανιδιοτέλεια
ενός άγιου που δεν έχει ακόμα στεφανωθεί.
Αυτά τα χέρια με τόσες ουλές & γερασμένα
λεν την ιστορία ενός θνητού
που θυσίασε το ταλέντο του
για να επιτελέσει το σχέδιο του Θεού.

Επειδή στο σχέδιο του Θεού είναι πολλά
που οι άνθρωποι να καταλάβουν δεν μπορούν,
όμως πρέπει να εμπιστευόμαστε την κρίση του Θεού
τα χέρια Του να αφήνουμε για να μας οδηγούν.
Καμιά φορά σαν μας ζητά να εγκαταλείψουμε
τα όνειρα μας για ευτυχία,
καμιά φορά ν' αφήσουμε μακριά μας τις ελπίδες
για τυχερά κι επιτυχία.
Δεν είμαστε όλοι που έχουμε θριάμβους
δόξα, φήμη και σάλο
Κι άλλες φορές αυτό που ήταν δικό μας
πάει σ' όνομα άλλο.

Όμως αυτός που κάνει μια θυσία
κάποιος άλλος για να γίνει επιτυχημένος
είναι πραγματικά μαθητής αληθινός
απ' του ευλογημένου Σωτήρα μας το γένος.
Επειδή όταν δίνουμε τον εαυτό μας
σε αγάπη κι αυτοθυσία,
μαζεύουμε πλούτη περισσά
στου Θεού την Ουράνια Βασιλεία.
Και κρυμμένη σε στραβά, μόχθου χέρια
είναι η πιο αληθινή τέχνη της ζωής,
που την πετυχαίνουν μόνο εκείνοι που έχουν μάθει
τη νίκη, τη χαρά του να δίνει κανείς.

Γιατί κάθε θυσία πάνω στη γη,
που γίνεται στο αγαπημένο όνομα του Θεού
εξασφαλίζει στον δωρητή ένα μέρος
στην αίθουσα της φήμης του Ουρανού.
Και ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα
ποιος έχει το ταλέντο το πιο καλό,
ή ποιός θα είναι ο μεγαλύτερος
στα μάτια του Θεού στον Ουρανό;
-Helen Steiner Rice.

* * *

Τα καλύτερα δώρα είναι δεμένα με τις κορδέλες της καρδιάς.

* * *

Μπορεί να δίνουμε χωρίς αγάπη,
αλλά δεν μπορούμε να αγαπάμε χωρίς να δίνουμε.

* * *

Η συμπάθεια βλέπει, και λέει, "λυπάμαι."
Η συμπόνια συναισθάνεται, και ψιθυρίζει, "Θα βοηθήσω."