Από την Pat Sullivan 

            Η κούκλα ήταν κάποτε όμορφη, με χρυσές μπούκλες, μεγάλα μπλε μάτια που άνοιγαν και έκλειναν, και με ένα τριανταφυλλένιο στόμα. Όμως τώρα είχε παλιώσει, και τα ρούχα της είχαν σχιστεί και είχαν κουρελιαστεί. Οι μπούκλες είχαν φύγει από τα μαλλιά της, και ήταν με άδεια μέρη,  και φαλακρή σε μερικά μέρη. Τα μάτια της δεν άνοιγαν, και το πριονίδι έβγαινε από ένα σχισμένο σημείο στο πόδι της.     

            Η μαμά μου είπε ότι αν ήμουν καλή, ο Άγιος Βασίλης θα μου έφερνε μια καινούργια κούκλα για τα Χριστούγεννα, κι έτσι, ανακουφισμένη, είπα αντίο στην Άναμπελ και την έριξα έξω στο σωρό των σκουπιδιών πίσω από το σπίτι μας.

            Ήταν Δεκέμβριος του 1934. Ήταν ένας πολύ δύσκολος χρόνος για τις περισσότερες οικογένειες. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά. «Θα είναι φτωχικά Χριστούγεννα για τα παιδιά στη γειτονιά αυτό το χρόνο,» είχα ακούσει τη μαμά να λέει στη φίλη της.»

            Δεν ανησυχούσα πολύ για τέτοια πράγματα. Το μόνο πράγμα στο μυαλό μου ήταν η καινούργια μου κούκλα, σαν εκείνη που είχα δει σ' ένα κατάστημα στην πόλη.

            Η καλύτερη μου φίλη ήταν η Ρόζα που ζούσε στη διπλανή πόρτα, στο υπόγειο διαμέρισμα. Η μαμά της Ρόζας ήταν άρρωστη στο κρεβάτι τον περισσότερο καιρό. Άκουγα τους μεγάλους να λένε ότι χρειαζόταν πολύ ανάπαυση και ησυχία. Η Ρόζα φρόντιζε τα νεώτερα αδέρφια της και χειριζόταν τη δουλειά του να είναι «η μικρή μητέρα» χωρίς παράπονο.

            Η Μέρα των Χριστουγέννων τελικά έφτασε, και ούτε που μπορούσα άλλο να περιμένω να ανοίξω τα κουτιά κάτω από το δέντρο με το όνομά μου πάνω στις καρτελίτσες. Και τα πέντε παιδιά πήραμε παπούτσια, και γάντια, και από ένα καινούργιο χειμωνιάτικο παλτό. Όμως το καλύτερο απ’ όλα, πήραμε κι από ένα καινούργιο παιχνίδι. Θα πρέπει να ήμουν πολύ καλό κορίτσι, γιατί το κουτί μου είχε μία μικρή κουκλίτσα μωρουδάκι, ντυμένο με κίτρινο διαφανές βαμβακερό ύφασμα,  με ένα μικρό μπουκαλάκι, και μια ολόκληρη συλλογή  μωρουδιακών   ρούχων.

            Έτρεξα στη διπλανή πόρτα για να δείξω στη Ρόζα την καινούργια μου κούκλα. Η μαμά της Ρόζας καθόταν σε μια καρέκλα στο σαλόνι.  Ακόμα είχε και τα μαλλιά της χτενισμένα και φορούσε ένα ωραίο φόρεμα. Η Ρόζα με είδε και το πρόσωπό της έφεξε. «Πήρα κι εγώ μια κούκλα για τα Χριστούγεννα» είπε. Καθισμένη κάτω από το μικρό το δέντρο ήταν η παλιά μου η κούκλα η Άναμπελ. Μόνο που τώρα, ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Είχε νέες μπούκλες, τα μάτια της είχαν φτιαχτεί, και κάποιος της είχε φτιάξει ένα φουσκωτό κόκκινο φόρεμα και ένα σκουφάκι.

            Άνοιξα το στόμα μου για να πω κάτι, όμως καμία λέξη δε βγήκε. Η Ρόζα με κοίταξε άγρια και σιωπηλά και ήξερα ότι δεν θα ‘πρεπε να  τίποτα που θα χαλούσε τα Χριστούγεννα της μητέρας της.

            Η Ρόζα έτρεξε στη μητέρα της και πήρε το μικρό λεπτό χεράκι της και το φίλησε. «Την έχω αγαπήσει κιόλας, μαμά» είπε η Ρόζα, αγκαλιάζοντας την παλιά Άναμπελ κοντά στην καρδιά της. Η μητέρα της χαμογέλασε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο -- κι ήταν η πρώτη φορά που την είχα δει τόσο χαρούμενη. Τα μάγουλά της έλαμπαν με χρώμα και τα μάτια της γυάλιζαν με φως. Τότε η Ρόζα πήγε στον πατέρα της, που μαγείρευε το Χριστουγεννιάτικο δείπνο, και του έδωσε μια αγκαλιά.

            Σ’ αγαπώ, μπαμπά,» είπε η Ρόζα μαλακά. «Είναι η πιο όμορφη κούκλα σ’ ολόκληρο τον κόσμο!»

            Ο πατέρας της Ρόζας χαμογέλασε ευτυχισμένα, και τραγουδούσε καθώς ανακάτευε τα μακαρόνια. Και εγώ πάντα θυμάμαι τα Χριστούγεννά τους, απλά και αδιακόσμητα, όμως γεμάτα με τον πλούτο και την τρυφεράδα των στοργικών γονιών και ενός παιδιού που ήξερε ότι το δώρο του να δέχεσαι μπορεί να είναι το πιο γενναιόδωρο απ’ όλα τα δώρα.