Ένα από τα καλύτερα πράγματα όσον αφορά  τον Ουρανό είναι ότι θα μπορέσουμε να ξανασυναντηθούμε με τους αγαπημένους μας που  ήδη έχουν αναχωρήσει. Θα είναι το  μεγαλύτερο οικογενειακό  ξαναντάμωμα  που γνωρίσαμε ποτέ, με  αγαπημένους, συγγενείς, και προγόνους όλους μαζί στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή, να χαίρονται ο ένας τον άλλον. Όλοι μαζί επιτέλους!

   ΝτΜπΜπ  

* * *

 Πολύ συχνά οι άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κύριε Μούντυ, πιστεύεις ότι θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον στον Ουρανό;» Συνήθως  είναι  μια μητέρα που   έχασε  το αγαπημένο  της  παιδί , και  ελπίζει να το ξαναδεί. Μερικές φορές είναι ένα παιδί που έχασε  τη μητέρα του ή τον πατέρα του, και που θέλει να τους αναγνωρίσει στον Ουρανό. Υπάρχει ένα εδάφιο στην Γραφή σαν  απάντηση σ’ αυτό, και  είναι: «Θέλω χορτασθεί» (θα χορτάσω, θα είμαι ικανοποιημένος, ευτυχισμένος)  (Ψαλμός 17:15). Αυτό  είναι το μόνο που θέλω να ξέρω. Τον αδελφό μου που έφθασε εκεί πριν λίγες μέρες θα τον δώ, επειδή ο Θεός θα με κάνει ευτυχισμένο.  Πάνω εκεί θα δούμε όλους εκείνους που αγαπούσαμε εδώ πάνω στη γη,   και αν τους αγαπούσαμε εδώ, θα τους αγαπάμε δέκα χιλιάδες φορές περισσότερο όταν τους συναντήσουμε εκεί.

   Ντουάϊτ Λ. Μούντυ  

* * * 

Μετά  το θάνατο δεν είμαστε ασώματα πνεύματα. Κάπου ανάμεσα στη θαυμαστή  δημιουργία του Θεού υπάρχει κάποιο  μέρος όπου θα μπορούμε να είμαστε ξανά μ’ εκείνους που αγαπήσαμε και τους χάσαμε για λίγο.

   ΤΛΑ 

* * *

 «Όλη η αγάπη είναι από το Θεό,» μας υπενθυμίζει ο Απόστολος Ιωάννης, και επειδή η αγάπη δεν μπορεί να θαφτεί  μέσα σ’ ένα φέρετρο, οι όμορφες  σχέσεις πάνω στη Γη που έχουν διακοπεί, θα επανακτηθούν στη Οικία   του  Πατέρα μας  εκεί ψηλά  όπου, σαν μέλη της ίδιας οικογένειας, θα κατοικούμε όλοι μαζί με τέλεια αρμονία.

   Χ. Λόκγιερ

* * *

Απόσπασμα από ένα γράμμα  του Βενιαμίν Φρανκλίνου προς τη χήρα του αδερφού του Τζον, 22 Φεβρ., 1756:

Αγαπητό μου Παιδί,

Συμπάσχω  μαζί σου. Χάσαμε  έναν πολύ αγαπητό και πολύτιμο συγγενή μας, όμως είναι το θέλημα του Θεού και της Φύσης να αποβληθούν αυτά τα θνητά σώματα, ώστε  η ψυχή  να εισέλθει στην πραγματική ζωή: Η παρουσία μας πάνω στη Γη είναι μάλλον μια εμβρυακή κατάσταση, μια προετοιμασία για τη ζωή.

Ένας άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί πλήρως παρά μόνο όταν  πεθάνει. Γιατί λοιπόν πρέπει να θρηνούμε  που ένα νέο μικρό παιδί γεννιέται  ανάμεσα στους αθάνατους; Που ένα νέο μέλος προστίθεται στην ευτυχισμένη κοινωνία τους;

Το ότι τα σώματα  πρέπει να δανείζονται σε μας είναι μια ευγενική και ευεργετική πράξη του Θεού. Όταν γίνουν ακατάλληλα για το  σκοπό τους και μας επιφορτίζουν με πόνο αντί για  ευχαρίστηση — όταν, αντί για βοήθεια, γίνονται  μια ενόχληση  και δεν ανταποκρίνονται σε καμιά από τις σκοπιμότητες για τις οποίες δόθηκαν — είναι ισάξια ευγενικό και ευεργετικό το ότι μας παρέχεται και ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τα αποβάλουμε.

Ο τρόπος αυτός είναι ο θάνατος... Γιατί θα ‘πρεπε εσύ κι εγώ να θρηνούμε  γι’ αυτό, αφού  σύντομα πρόκειται να ακολουθήσουμε, και γνωρίζουμε πού να τον βρούμε.

* * *

ΤΟ  ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ

Μου φαίνεται τόσο μικρός  ο δρόμος αυτός,

να πας σ’ εκείνη του Μετέπειτα  την ξένη γη,

όμως, δεν είν’ παράξενο, αφού την έχει ο Θεός

κατοικία εκείνων που πολύ αγάπησα στη ζωή.

Την κάνουν να φαίνεται τόσο οικεία, αγαπητή,

όπως φίλοι που ταξιδεύουν  κάνουν μια μακρινή χώρα τόσο κοντινή.

Γι’ αυτό  για μένα δεν υπάρχει του θανάτου το κεντρί,

κι έτσι  ο τάφος έχει  χάσει τη νίκη του και είδα,

πώς δεν είναι παρά το πέρασμα με κομμένη την αναπνοή,

με πρόσωπο χλωμό, ανέκφραστο μέσα  από μια μικρή θαλασσινή λωρίδα,

για να βρούμε  αγαπημένους που  μας  προσμένουν  στην απέναντι ακτή,

 πιο όμορφους, πιο πολύτιμους, από  κάθε άλλη στιγμή.

Έλα Γουίλερ Γουίλκοξ 

* * * 

Αν έχεις ένα προσφιλές σου πρόσωπο  στον Ουρανό που η καρδιά σου λαχταρά να  δει, μην απελπίζεσαι, επειδή θα ξανανταμώσετε.  Η προσωπικότητα εκείνων με τους οποίους ήσουν οικείος στη γη παραμένει η ίδια, και η άμεση αναγνώρισή τους θα γίνει  μια πραγματικότητα για σένα όταν  θα συναντηθείτε, για να μην χωριστείτε ποτέ ξανά. Ο αγαπημένος σου είναι μόνο «για λίγο χαμένος.»

   Χ. Λόκγιερ

Δεν υπάρχουν «αντίο» στον Ουρανό. 

* * * 

Δεν μπορώ να αποδεχτώ τη σκέψη πως  οι αγαπημένες μας καρδιές κρατιούνται φυλακισμένες μέσα στο σκληρό το έδαφος.

   Έντνα Σαιντ Βίνσεντ Μίλλεϊ 

* * * 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΓΙΑ  ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πώς είναι η ζωή στον Ουρανό, δεν  γνωρίζω, όμως από πολύ καιρό ονειρευόμουν τους βυσσινί λόφους  του και τις γεμάτες με φως πεδιάδες του, να ανθίζουν με αθάνατη ομορφιά, τα γεμάτα με γέλιο ρυάκια του και τους γεμάτους με τραγούδια ποταμούς του και τα παλάτια του με την αιώνια αγάπη. …Από πολύ καιρό ονειρευόμουν οπάλινους πύργους και γυαλιστερούς θόλους. Όμως τι με νοιάζουν εμένα οι μαργαριταρένιες πύλες και οι δρόμοι από χρυσό, όταν θα μπορέσω να συναντήσω τους αγαπημένους μου  που με  ευλόγησαν εδώ, και να δω τα ένδοξα πρόσωπα του πατέρα μου και της μητέρας μου και του αδερφού μου που πέθαναν.....  Τι μ’ ενδιαφέρει  εμένα το στέμμα με τ’ αστέρια και η χρυσή η άρπα, αφού  θα μπορώ να τους αγαπώ και να γελώ και να τραγουδώ μαζί τους για πάντα μέσα στο χαμόγελο του  Σωτήρα και Θεού μου.

   Μπομπ Τέιλορ