Ποιητές, φιλόσοφοι, και ρομαντικοί συχνά έχουν παρομοιάσει τη ζωή σαν  ένα ποτάμι που κυλάει από τα βουνά προς τη θάλασσα. Το  ποτάμι φαρδαίνει σε μερικά σημεία  και στενεύει σε άλλα. Ελίσσεται  μέσα από όμορφες κοιλάδες και πεδιάδες. Τα  ήρεμα διαστήματα δίνουν τη θέση τους σε στροβιλώδεις, αφρισμένους  χείμαρρους  που παφλάζουν και μετατρέπονται σε αστραφτερές, κρυστάλλινες λιμνούλες . Τα νερά  συνεχίζουν ασταμάτητα  τη ροή τους μέχρι που καταπίνονται από την πλατιά, ανοιχτή θάλασσα.

Όπως ακριβώς το ποτάμι, σε κάθε του φάση, είτε είναι ήρεμο,  είτε χειμαρρώδες,  έτσι και η ζωή που  έχει αφεθεί  στα  χέρια του Θεού και ακολουθεί  το μονοπάτι της εκλογής Του είναι όμορφη. Όμως τι είναι αυτό που προσελκύει τους περισσότερους επισκέπτες,   φωτογράφους, καλλιτέχνες, και τους ομοίους τους; Τι εμπνέει το μεγαλύτερο δέος; Η ευγενική και σιωπηλή περιέλιξη του ποταμού μέσα από την πεδιάδα; Όχι. Είναι ο μεγαλόπρεπος καταρράκτης, όπου ο ποταμός εκσφενδονίζεται σε τέλεια εγκατάλειψη μέσα στο απόκρημνο χάσμα ανάμεσα στους τεράστιους βράχους.  Εκεί, αν κοιτάξεις πιο  κοντά, κάπου μέσα στην ομίχλη υπάρχει ένα ουράνιο τόξο.

* * *

Όταν αισθανόμαστε ότι δεν μας  απέμεινε τίποτα  για   να δώσουμε,
Και είμαστε σίγουροι ότι το τραγούδι έχει λήξει,
Όταν η μέρα μας  φτάνει προς το τέλος της  και οι σκιές πέφτουν
Και η νύχτα το σκοτάδι της  έχει ρίξει,
Πού μπορούμε  να  πάμε για να βρούμε τη δύναμη;
Και  να συνεχίσουμε  με σθένος  να προσπαθούμε
Πού μπορούμε να βρούμε το χέρι που θα εξαλείψει
Τα δάκρια  στην καρδιά μας  όταν πονούμε;

Υπάρχει μόνο ένα μέρος για να πας και αυτό είναι στο Θεό
Και αφήνοντας κάθε περηφάνια κι υποκρισία,
Μπορούμε να Του πούμε τα προβλήματά μας χωρίς    δισταγμό,
Και μ’ Αυτόν στο πλευρό μας  να ξαναβρούμε παρρησία
Μαζί Του  να σταθούμε στης ζωής το σταυροδρόμι
Να  δούμε αυτό που  νομίζουμε ότι είναι το τέλος στη  ζωή,
Γιατί ο Θεός έχει πιο μεγάλο όραμα και βλέπει
Και μας λέει ότι είναι μόνο μια μικρή στροφή;

Γιατί ο δρόμος συνεχίζει και γίνεται  πιο ομαλός,
Και η παύση στο τραγούδι είναι μια διακοπή,
Και το μέρος που δεν έχει τραγουδηθεί κι είναι ατέλειωτο
Είναι πιο γλυκό, πιο πλούσιο, πιο καλό απ’ ότι η αρχή.
Γι’ αυτό ξεκουράσου και ηρέμησε και γίνε πιο δυνατός,
Άστα και άσε  το Θεό να μοιραστεί το φορτίο.
Η δουλειά σου δεν έχει τελειώσει ούτε είναι στο τέρμα
Έχει απλώς φθάσει στην καμπή, στου δρόμου το σχολείο.

-- Helen Steiner Rice