The Family [ Home ]















Reader's Corner: Main Page

Κεφάλαιο 24: Τέταρτη Ημέρα

Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού δια να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός και ας ήναι δια σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς. Και ας ήναι δια φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού δια να φέγγωσιν επί της γης και έγεινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους τον φωστήρα τον μέγαν δια να εξουσιάζη επί της ημέρας και τον φωστήρα τον μικρόν δια να εξουσιάζη επί της νυκτός και τους αστέρας. Και έθεσεν αυτούς ο Θεός εν τω στερεώματι του ουρανού δια να φέγγωσιν επί της γης και να εξουσιάζωσιν επί της ημέρας και επί της νυκτός και να διαχωρίζωσι το φως από του σκότους. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωί ημέρα τετάρτη (Γέννεση 1:14-19).

Το Πρόγραμμα του Θεού για την Τέταρτη Ημέρα

  • ο ήλιος της Γης

  • το φεγγάρι της Γης

  • το υπόλοιπο σύμπαν

     Καιρός για το υπόλοιπο σύμπαν! Δημιουργήθηκαν ο ήλιος, το φεγγάρι, και τα υπόλοιπα αστέρια και οι πλανήτες. Όμως το ερώτημα που κάνουμε τώρα είναι: αν το σύμπαν δημιουργήθηκε χιλιάδες και όχι εκατομμύρια χρόνια πριν, πώς μπορούν μερικά αστέρια να βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά και βλέπουμε το φως τους τώρα; Στην πραγματικότητα, ακόμα φαίνεται απ’ την εξιστόρηση της Γένεσης ότι το φως από εκείνα τ’ αστέρια φαινόταν από τη Γη από την ίδια μέρα που δημιουργήθηκαν.

Υπάρχουν μερικές πιθανές απαντήσεις. Η μία είναι ότι αν ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει εκείνα τα μακρινά αστέρια, τότε δεν είναι πραγματικά καθόλου πιο δύσκολο να τα δημιουργήσει με το φως τους στη πορεία του για τη Γη, έτσι ώστε αυτό να φτάσει εκεί την ίδια μέρα που δημιουργήθηκαν. Μια δεύτερη είναι ότι θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει το φως έτσι ώστε να φαίνεται να έρχεται από εκατομμύρια έτη φωτός μακριά αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι. Αυτό θα σήμαινε, ωστόσο, ότι βλέπουμε πράγματα στο νυχτερινό ουρανό που ποτέ δεν συνέβησαν. Για παράδειγμα, μπορούμε να παρατηρούμε μακρινούς υπερκαινοφανείς αστέρες (σουπερνόβα) να εκρήγνυνται και το παραγόμενο φως που φθάνει στη γη περιέχει όλων των ειδών τις λεπτομερείς πληροφορίες μέσα του, όπως την ταχύτητα της επέκτασης, ποια ισότοπα συμπεριλαμβάνονται, ακόμα και μια ηχώ ανάκλασης φωτός από ένα κοντινό αέριο. Σ’ αυτό το σενάριο τέτοια γεγονότα ποτέ δε θα είχαν συμβεί πραγματικά, πράγμα που δεν φαίνεται να ταιριάζει πραγματικά με τη φύση του Θεού. Επιπλέον, αυτές οι ιδέες φαίνεται να μην έχουν στήριγμα όταν τις περνάς μέσα από μια αυστηρή επιστημονική εξέταση.

Μια άλλη πρόταση που είναι πιο φιλοσοφική στη φύση της είναι ότι όπως κάθε εφευρέτης, ο Θεός είχε οραματιστεί όλη τη Δημιουργία Του μέσα στο μυαλό Του πριν καταπιαστεί με την κατασκευή της. Όλα αυτά τα πράγματα όπως τα αστέρια και το φως τους θα μπορούσαν να είναι ιδέες που είχαν ωριμάσει μέσα στο νου του Θεού πριν τις μετατρέψει από ιδέες σε πραγματικότητα και γι’ αυτό αναπτύχθηκαν με την ταχύτητα της σκέψης του Θεού. Κανένας δεν γνωρίζει πόσο γρήγορα σκέφτεται ο Θεός, και μια και δεν περιορίζεται στις διαστάσεις του χρόνου, ο όρος “ταχύτητα” δεν μπορεί να αποδοθεί στις σκέψεις Του. Ένα τέλεια ολοκληρωμένο σύμπαν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ακριβώς όπως προφανώς δημιούργησε το ζωικό και το φυτικό βασίλειο στη Γη σε μια ολοκληρωμένη μορφή.

Ωστόσο, υπάρχουν και απαντήσεις που είναι βασισμένες στην επιστήμη. Ο επιστημονικός όρος για την προέλευση και τη δομή του σύμπαντος είναι κοσμολογία, και διάφοροι Χριστιανοί επιστήμονες έχουν αναπτύξει μερικά ενδιαφέροντα μοντέλα που φαίνεται να εξηγούν πώς το σύμπαν μπορεί να είναι εκατοντάδες ή εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια έτη φωτός σε μέγεθος, κι ωστόσο να έχει δημιουργηθεί μόνο πριν από περίπου 6000 χρόνια. Αν και τέτοια μοντέλα μπορεί να μην είναι ο τρόπος με τον οποίο το έκανε ο Θεός, αυτό που πραγματικά δείχνουν είναι ότι υπάρχουν επιστημονικά ερείσματα για το ότι ο Θεός θα μπορούσε να το έχει κάνει μ’ αυτούς τους τρόπους. Κι έτσι δείχνουν ότι μια Δημιουργία μέσα σε έξη μέρες είναι πραγματικά πιθανή.

Ένα μοντέλο που περιγράφεται από τον Dr. Robert Humphreys στο βιβλίο του Starlight and Time.1 (Αστρόφως και Χρόνος) Βασίζεται στις θεωρίες του Αϊνστάιν για τη γενική θεωρία της σχετικότητας.

Ο Humphreys κάνει δυο γενικές υποθέσεις: 1) ότι το σύμπαν έχει ένα όριο και γι’ αυτό και ένα κέντρο, και 2) ότι το ηλιακό σύστημα και γι’ αυτό ο πλανήτης μας είναι κάπου κοντά στο κέντρο. Η υπόθεση ότι το σύμπαν έχει ένα τέλος ή ένα όριο ισχύει επειδή κάθε τι άλλο που παρατηρούμε στον φυσικό κόσμο έχει όρια. Το ότι η Γη είναι κοντά στο κέντρο του σύμπαντος φαίνεται να προέρχεται από αστρονομικές παρατηρήσεις.

Το μοντέλο του Dr. Humphrey λοιπόν βασίζεται σ’ αυτές τις δύο παρατηρήσεις: 1) ότι η ταχύτητα με την οποία κινείται ένα σώμα ισούται με την απόσταση που διήνυσε διαιρεμένη με το χρόνο που χρειάστηκε για να τη διανύσει (υ=s/t), και 2) ότι η βαρύτητα παραμορφώνει το χρόνο (όπως προτείνεται από τον Αϊνστάιν μέσα στη γενική θεωρία της σχετικότητας). Όση μεγαλύτερη είναι η έλξη της βαρύτητας, τόσο πιο αργά φαίνεται να κυλάει ο χρόνος. Με τον ίδιο τρόπο, όσο πιο αδύναμη είναι η έλξη της βαρύτητας, τόσο πιο γρήγορα φαίνεται να κυλάει ο χρόνος.

1 Humphreys, D. R., Starlight and Time (Green Forest, Arkansas: Master Books, { 1994) σελ 137.

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας
του Αϊνστάιν μπορεί να υποστηρίξει τη
μέσα σε μια μέρα δημιουργία του υπόλοιπου σύμπαντος.

Όταν η ποσότητα της ύλης είναι πολύ μεγάλη ή η πυκνότητά της είναι πολύ μεγάλη, η βαρυτική παραμόρφωση μπορεί να είναι τόσο τεράστια που ακόμη και το φως δεν μπορεί να διαφύγει. Αυτό είναι γνωστό σαν μια “μελανή οπή” (κοινώς μαύρη τρύπα). Οι εξισώσεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας δείχνουν ότι τα αόρατα όρια που περιβάλλουν μια τέτοια συγκέντρωση ύλης (ονομάζεται “ορίζοντας γεγονότων,” το σημείο όπου οι ακτίνες του φωτός που προσπαθούν να διαφύγουν από την τεράστια έλξη της βαρύτητας κάμπτονται και επιστρέφουν), ο χρόνος κυριολεκτικά στέκεται ακίνητος.

Αν η γη είναι κοντά στο κέντρο του σύμπαντος, τότε το αποτέλεσμα της βαρύτητας είναι πολλές φορές πιο δυνατό εδώ απ’ ότι στα άκρα του σύμπαντος. Υπάρχει επίσης απόδειξη ότι το σύμπαν διαστέλλεται —κάτι που η Βίβλος φαίνεται να υποστηρίζει σε εδάφια όπως στο Ησαΐα 42:5, Ιερεμία 10:12, και Ζαχαρία 12: 1, όπου λέει ότι ο Θεός “εκτείνει” ή “εξέτεινε” τους ουρανούς.

Αν το σύμπαν δεν είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο μπορούμε να παρατηρήσουμε, και αν ήταν μόνο 50 φορές μικρότερο στο παρελθόν απ’ ότι είναι τώρα, τότε η επιστημονική αναγωγή που βασίζεται στην γενική σχετικότητα σημαίνει ότι διαστάλθηκε από μια προηγούμενη κατάσταση στην οποία περιβαλλόταν από

έναν ορίζοντα γεγονότων (μια κατάσταση που είναι γνωστή σαν “λευκή οπή”—μια μελανή οπή που λειτουργεί αντίστροφα, που είναι μια πιθανή κατάσταση σύμφωνα με τις εξισώσεις της γενικής σχετικότητας).

Καθώς η ύλη διερχόταν από αυτόν τον ορίζοντα των γεγονότων, ο ίδιος ο ορίζοντας έπρεπε τελικά να συρρικνωθεί σε ανυπαρξία. Σε κάποιο σημείο, λοιπόν, ο χρόνος στη Γη, σχετικά με ένα σημείο μακριά από αυτό, θα είχε σταματήσει. Ένας παρατηρητής στη Γη δεν θα είχε αισθανθεί κάτι διαφορετικό. Ωστόσο, “δισεκατομμύρια χρόνια” (με τα γήινα κριτήρια) θα υπήρχαν διαθέσιμα (στο πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο κινείται στο εξώτερο διάστημα) για να φτάσει το φως στη Γη, για να μεγαλώσουν οι αστέρες, κλπ. ενώ λιγότερο από μια κανονική ημέρα περνάει στη Γη. Σύμφωνα με τη Βίβλο, η δημιουργία του ήλιου, της σελήνης και των άστρων (με το ορατό φως τους στη Γη) συνέβηκε στο διάστημα μια Γήινης ημέρας. Αυτή η μεγάλων διαστάσεων βαρυτική διαστολή του χρόνου (επέκταση ή διάταση) θα φαινόταν ότι είναι μια επιστημονικά αναπόφευκτη κατάσταση αν ένα σύμπαν με όρια διαστελλόταν σημαντικά.

Αυτή η κοσμολογία βασίζεται πάνω σε μαθηματικά και φυσική (στη γενική θεωρία της σχετικότητας) που είναι παγκόσμια αποδεκτά από κοσμολόγους. Κάνει αποδεκτό —μαζί με σχεδόν όλους τους φυσικούς—ότι υπήρξε διαστολή του σύμπαντος στο παρελθόν.

Αυτό μπορεί να φαίνεται αρκετά εξωπραγματικό, όμως ας θυμηθούμε ότι ο Θεός είναι Εκείνος που δημιούργησε όλους τους νόμους πάνω στους οποίους στηρίζεται η επιστήμη, και ότι η αληθινή επιστήμη δεν αντιβαίνει την ύπαρξη του Θεού ή του ρόλου Του σα Δημιουργού του σύμπαντος. Ο Θεός εργαζόταν πάνω σ’ ένα υλικό επίπεδο όταν δημιουργούσε τα πάντα, κι έτσι θα ήταν πρέπον να δικαιολογήσουμε ότι υπάρχουν επιστημονικές απαντήσεις—μερικές από τις οποίες δεν έχουν ανακαλυφθεί ή επιβεβαιωθεί ακόμα —για να εξηγήσουν πώς το έκανε.

Επόμενο Κεφάλαιο >>

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ] [ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ]

Copyright © 2000 Aurora Production