Ένας άλλος λόγος που ο Θεός μας αφήνει να δοκιμαστούμε μερικές   φορές και να περάσουμε  δυσκολίες  είναι    επειδή  μας βοηθάει να κατανοήσουμε, να συμπονέσουμε, να παρηγορήσουμε, να ενδυναμώσουμε, και να βοηθήσουμε άλλους που περνάνε μέσα από παρόμοιες καταστάσεις. Τα ίδια  πέρασε και ο Ιησούς για μας. Ήρθε στη Γη και έζησε σαν ένας από εμάς για να μπορέσει να βιώσει  τη ζωή όπως και εμείς. Αισθάνθηκε απογοήτευση και λύπη, το σωματικό πόνο και την αγωνία του πνεύματος—όλ’ αυτά για να μπορέσει να συσχετισθεί καλύτερα μαζί μας. Μπορεί να μας συμπονέσει  για τις αδυναμίες μας και τις ατέλειές μας, μας λέει η Βίβλος,  επειδή “στο κάθε τι μπήκε σε πειρασμό όπως και εμείς.” (Εβραίους 4:15)  Έχοντας βρεθεί στην ίδια θέση με μας ο Ίδιος, μπορεί να “μας παρηγορήσει  στις δοκιμασίες μας.”—γιατί;—ώστε και εμείς  “να μπορούμε να παρηγορούμε αυτούς πού περνάνε δυσκολίες, με την παρηγοριά με την οποία εμείς οι ίδιοι  παρηγορούμαστε  απ’ τον Θεό.” (Β΄Κορινθίους 1:4)

Μας έχει καλέσει να δώσουμε απ’ τούς εαυτούς μας στους άλλους, όπως έκανε και ο Ίδιος για μας. Κάνει τον καθένα από εμάς να περάσει μέσα από πολλές  παρόμοιες  δυσκολίες που συμβαίνουν σε  συνανθρώπους μας για να μας κάνει πιο συμπονετικούς και καλύτερα προετοιμασμένους για να τους βοηθήσουμε. Είναι η υπέροχη  αλλά μερικές φορές και επίπονη φάση όπου μας κάνει περισσότερο σαν τον Εαυτό Του.

* * *

Αρρώστιες και θλίψεις περνάνε όλοι σε κάθε γενιά,
Μα έτσι μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να στεκόμαστε ψηλά—
Γιατί κανείς δε μεγαλώνει χωρίς αγώνα και πάλη ώστε να δει,
Πως τα προβλήματα είναι μέρος από το πακέτο που φέρνει η ζωή
Και όσα περισσότερα αντέχουμε μ’ αγάπη και με χάρη,
Τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε για να σηκώνουμε και πιο  μεγάλα βάρη,
Και όσα πιο πολλά περνάμε, τόσο έχουμε αγάπη πιο πολλή,
Και με αγάπη στην καρδιά αντίληψη έχουμε πιο καθαρή,
Για τον πόνο και την λύπη του κάθε άνθρωπου παντού.
Κι έτσι  μέσα απ’ τη θλίψη μαθαίνουμε τους λόγους του Θεού.

* * *

Μας υπενθυμίζουν, των σπουδαίων ανθρώπων οι ζωές,
Ότι μπορούμε να κάνουμε τις δικές μας ζωές μας πιο λαμπερές,
Και αναχωρώντας κληρονομιά ν’ αφήσουμε,
Όταν στην αμμουδιά τού χρόνου περπατήσουμε,

Πατημασιές, που ίσως κάποιος άλλος πάνω στη γη,
Κάποιος συνταξιδιώτης στη ζωή  μπορεί
Σαν ένας άτυχος αδερφός και ναυαγός ,
Να τις δει κι έτσι  θάρρος να πάρει να συνεχίσει κι αυτός.
-- Henry Wadsworth Longfellow