Είτε  εκ  γενετής  είτε  σαν  αποτέλεσμα ενός ατυχήματος ή μιας εξουθενωτικής ασθένειας, μια σωματική αναπηρία μπορεί να γίνει μια από τις πιο επίπονες ανθρώπινες εμπειρίες. Η μη αναστρέψιμη απώλεια, οι περιορισμοί,  το στίγμα του να είσαι διαφορετικός από τους άλλους, η ταπείνωση του να πρέπει  να εξαρτιέσαι από άλλους  ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, τα μεγάλα ερωτήματα. —”Γιατί σ’ εμένα, Θεέ μου; Γιατί αυτό;! Είναι κάτι που είναι αδύνατο να το καταλάβει κάποιος αν δεν το’ χει ζήσει ο ίδιος. 

Αν αυτός ο κάποιος είσαι εσύ, τότε κάνε κουράγιο! Υπάρχει Κάποιος που βλέπει και καταλαβαίνει ακριβώς αυτά που περνάς. Αυτός νοιάζεται για σένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον,  και θέλει να σε βοηθήσει να ζήσεις μια ζωή  γεμάτη ευτυχία, δημιουργικότητα, μια  ζωή  που να  αγγίζει και να εμπλουτίζει τις ζωές πολλών άλλων.

Για μια  ακόμα φορά, το μυστικό είναι στην αφομοίωση του Λόγου του Θεού. Ο Λόγος Του θα σου δώσει το κουράγιο να Τον εμπιστευτείς, και την πίστη  για να πιστέψεις ότι κατά κάποιο τρόπο τα πάντα αποτελούν μέρος απ’ το  στοργικό Του  σχέδιο για σένα. Ο Λόγος Του θα γίνει  μια πηγή παρηγοριάς και έμπνευσης. Ο Λόγος Του θα ξαναβάλει τη ζωή σου  σε  θετική πορεία.

Έχει ειπωθεί ότι οι ταλαιπωρίες κάνουν τους ανθρώπους ή πιο καλόκαρδους   ή πιο  πικρόχολους.  Αυτοί που προσκολλούνται  σε αυτό που έχασαν  έχουν περισσότερες πιθανότητες να πικραθούν  περισσότερο με αποτέλεσμα   να χάσουν πολύ  περισσότερα  πνευματικά  από αυτά που  έχασαν   σωματικά. Η πικρία είναι το καρκίνωμα  της ψυχής

Όμως  υπάρχουν κι άλλοι που αντιμετωπίζουν τις ίδιες τραγωδίες και  αναπηρίες με γενναιότητα. Αρνούνται να τα  παρατήσουν και αντίθετα αγωνίζονται ακόμη πιο σκληρά. Επικαλούνται το Θεό να τους βοηθήσει και αποκτούν τέτοια  πίστη, δύναμη και κουράγιο, που κάνουν τους άλλους που δείχνουν ότι έχουν τα πάντα, να μην αντιλαμβάνονται καν ότι τους λείπουν.  Οι ευφυΐες γεννιούνται μέσα από την απόγνωση. Κατορθώνουν το απίθανο.  Γίνονται μια πηγή έμπνευσης για εμάς τους υπόλοιπους.  Με τη χάρη του Θεού, βοηθάνε να γίνει ο κόσμος  ένα καλύτερο μέρος.

       Ο Τζον Μίλτον ήταν τυφλός όταν έγραψε το σπουδαιότερο  επικό ποίημα της Αγγλίας,  Χαμένος Παράδεισος. Το ίδιο ήταν και η Φάνυ Κρόσμπυ όταν έγραψε  περισσότερους από 6.000 ύμνους, που συμπεριλαμβάνουν  μερικά από τα πιο φημισμένα και πολυαγαπημένα Χριστιανικά τραγούδια όλων των εποχών. Ο Μπετόβεν ήταν κουφός όταν έγραφε μερικές από τις πιο υπέροχες  συμφωνίες του.

       Η Χέλεν Κέλερ ήταν και κουφή και τυφλή,  και  ωστόσο έμαθε να γράφει  και ακόμη και να μιλάει, και έχει δώσει κουράγιο και έμπνευση σε   εκατοντάδες εκατομμύρια — τόσο σε “ανάπηρους” όσο και σε “αρτιμελείς”. “Ευχαριστώ το Θεό για τις αναπηρίες μου,” είπε, “επειδή μέσα   από  αυτές βρήκα τον εαυτό μου, το έργο μου, και το Θεό μου.”

       Τα σύγχρονα παραδείγματα επίσης αφθονούν.

       Ζύγιζε λιγότερο από δυόμισι κιλά  όταν γεννήθηκε,  έπαθε  πνευμονία, πολιομυελίτιδα, και οστρακιά και  ήταν μόνο τεσσάρων ετών.   Δεν μπορούσε να περπατήσει μέχρι την ηλικία των  11 ετών.   Ωστόσο πίστευε ότι μπορούσε να κάνει κάτι εξαιρετικό, και το έκανε. Σε  ηλικία  20 ετών ήταν ή μόνη αθλήτρια, ανάμεσα σε άντρες και  γυναίκες, που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Ρώμη. Η Βίλμα Ρούντολφ ήταν “η πιο γρήγορη γυναίκα στη γη.” Πίστεψε ότι μπορούσε.

       Ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα ανάγκασε έναν 18-χρονο Ισπανό να εγκαταλείψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα σαν τερματοφύλακας στην επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης.  Πέρασε σχεδόν δυο χρόνια στην αναπηρική καρέκλα.  Ενώ ήταν στο νοσοκομείο άρχισε να ενδιαφέρεται για τη μουσική, όταν ο βοηθός ενός γιατρού του έδωσε μια κιθάρα. Αρκετά χρόνια αργότερα  κέρδισε στον εθνικό διαγωνισμό τραγουδιού με μια από τις συνθέσεις του, “Λα Βίντα Σίγκουε Ιγκουάλ” (Η Ζωή Συνεχίζεται). Η επιτυχία τού  έφερε το πρώτο συμβόλαιο για ηχογράφηση και ξεκίνησε  μια νέα καριέρα για τον Χούλιο Ιγκλέσιας.

       Κάποιος είπε μια φορά, “Όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, συνήθως αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό κάπου.” Η αναπηρία σου θα μπορούσε να γίνει μια διέξοδος για σένα. Θα μπορούσε να γίνει το μεγαλύτερό σου πλεονέκτημα. Θα μπορούσε να ενδυναμώσει το χαρακτήρα σου και να δώσει νέα  φτερά  στην ψυχή σου. Θα μπορούσε να σε ωθήσει  προς τα εμπρός.  Θα μπορούσε να σε εμπνεύσει για νέα δημιουργικότητα. Θα μπορούσε να σε οδηγήσει σε βαθύτερες και  ευτυχέστερες  σχέσεις με τους άλλους. Το αν αυτό θα  γίνει  ή δε θα γίνει, εξαρτάται από σένα. Αντιμετωπίζεις  την αναπηρία σου σαν μια κατάρα, ή σαν μια συγκεκαλυμμένη  ευκαιρία;

       Μην τα παρατάς! Μην πνίγεσαι μεσ’ τα δάκρυα  σου!  Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε πλεονέκτημα. Χτίσε μια γέφυρα από τα θρυμματισμένα σου όνειρα, και σήκωσε τα πανιά  στα καράβια σου,  ακόμα κι αν είναι κουρελιασμένα και φθαρμένα.

       Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει την αναπηρία σου για τη δόξα Του. Αν δεν σε θεραπεύσει  από αυτήν, τότε θα πρέπει να  θέλει από εσένα να τη χρησιμοποιήσεις για κάποιον καλό σκοπό. Αναζήτησέ τον. 

* * *

Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, όπως και θα πάνε κάποια φορά,
Όταν ο δρόμος σου φαίνεται να πηγαίνει μόνο ανηφορικά,
Όταν οι οικονομίες είναι πενιχρές και υπέρογκα τα χρέη,
Κι η καρδιά σου θέλει να χαμογελά, αλλά μονάχα κλαίει,
Όταν οι έγνοιες σε πιέζουν κι αρχίζεις να βογκάς
Ξεκουράσου, αν το χρειάζεσαι—αλλά μην τα παρατάς.

Η ζωή είναι παράξενη μ’ ελιγμούς, στροφές,
Όπως όλοι μαθαίνουμε κάποιες φορές,
Και πολλές αποτυχίες κάνουν μεταβολή
Και κάποιοι θα νικούσαν αν επέμεναν ακόμα μια στιγμή.
Μην τα παρατάς, αν και το βήμα γίνεται πιο αργό—
Μπορεί και να τα καταφέρεις μ’ ένα ακόμα χτύπημα γερό.

Συχνά ο στόχος φαίνεται πιο κοντινός σ’ έναν δειλό και διστακτικό.
Συχνά ο παλαιστής εγκαταλείπει για μια στιγμή
Όταν θα μπορούσε να κερδίσει το κύπελλο του νικητή.
Και μαθαίνει κάπως αργά, καθώς η νύχτα πέσει,
Πόσο κοντά σ’ εκείνο το χρυσό στεφάνι είχε φτάσει.

Η επιτυχία είναι η ανάποδη πλευρά μιας αποτυχίας—
Η ασημένια λάμψη στα γκρίζα σύννεφα της αμφιβολίας—
Και ποτέ δεν μπορείς να πεις πόσο είσαι κοντά.
Μπορεί να ‘ναι και δίπλα σου ενώ φαίνεται μακριά,
Γι’ αυτό προσκολλήσου στον αγώνα όταν αλύπητα σε κτυπάνε—
Κι ας φαίνονται τα πράγματα προς το χειρότερο ότι πάνε.
-- Frank Stanton