Από την Πέγκυ Πόρτερ

Ο γιος μου ο Γκίλμπερτ ήταν οκτώ χρονών και ήταν στους προσκόπους λίγο καιρό. Σε μια συνεδρία τους του έδωσαν ένα χαρτί, ένα κομμάτι ξύλο και τέσσερις ρόδες και του είπαν να γυρίσει σπίτι και να τα δώσει στον «μπαμπά» του.

Αυτό δεν ήταν εύκολο για τον Γκίλμπερ. Ο μπαμπάς του δεν συνήθιζε να κάνει πράγματα με τον γιο του. Όμως ο Γκίλμπερ προσπάθησε. Ο μπαμπάς του διάβασε το χαρτί και χλεύασε την ιδέα να φτιάξει ένα ξύλινο αγωνιστικό αυτοκινητάκι με τον γιο του.

Το ξύλο έμενε ανέγγιχτο για εβδομάδες. Τελικά, η μαμά (εγώ) προσπάθησε να δει αν μπορούσε να το καταλάβει. Το εγχείρημα άρχισε. Μια και δεν είχα γνώσεις ξυλογλυπτικής, αποφάσισα ότι το καλύτερο ήταν να διαβάσω τις οδηγίες και να αφήσω τον Γκίλμπερ να κάνει τη δουλειά. Και την έκανε.

Σε λίγες μέρες έφτιαξε ένα ξύλινο αγωνιστικό αυτοκινητάκι. Λίγο στραβό, αλλά υπέροχο (στα μάτια της μαμάς). Ο Γκίλμπερ δεν είχε δει τα άλλα των άλλων παιδιών και ήταν περήφανος για τον «Μπλε Κεραυνό» του — με την περηφάνια που κάνεις κάτι από μόνος σου.

Μετά ήρθε η μεγάλη στιγμή. Με το μπλε αγωνιστικό του στα χέρια και την περηφάνια στην καρδιά του πήγαμε στον μεγάλο αγώνα. Όταν φτάσαμε εκεί η περηφάνια του μικρού μου μετατράπηκε σε ταπεινότητα.
 

Το αυτοκινητάκι του Γκίλμπερ ήταν το μόνο που κάποιο παιδάκι έφτιαξε από μόνο του. Όλα τα άλλα ήταν με τη βοήθεια του μπαμπά, με ωραία χρώματα και σχήματα για ταχύτητα. Μερικά αγόρια χαζογέλαγαν με το στραβό, απλό αυτοκινητάκι του.

Ακόμη πιο ταπεινωτικό ήταν ότι ήταν το μόνο αγόρι χωρίς άντρα δίπλα του. Άλλα παιδιά είχαν τον πατέρα τους ή κάποιον θείο ή τον παππού τους. Ο Γκίλμπερ είχε τη μαμά του.

Ο αγώνας ήταν με αποκλεισμούς. Συνέχιζες εφόσον νικούσες. Ένα-ένα τα αυτοκινητάκια κατέβαιναν με ταχύτητα τη ράμπα. Τελικά ήταν ανάμεσα στον Γκίλμπερ και στο πιο γρήγορο αυτοκινητάκι. Καθώς ήταν να αρχίσει ο τελευταίος αγώνας, ο οκτάχρονος, ντροπαλός γιος μου ρώτησε αν μπορούσαν να σταματήσουν μια στιγμή για να προσευχηθεί. Ο αγώνας σταμάτησε.

Ο Γκίλμπερ γονάτισε κρατώντας το αυτοκινητάκι του. Με σοβαρό ύφος συνομιλούσε με τον Θεό για ένα ατέλειωτο ενάμιση λεπτό. Μετά σηκώθηκε μ’ ένα χαμόγελο και είπε, «Εντάξει είμαι έτοιμος».

Καθώς το πλήθος ζητωκραύγαζε, ένα αγόρι, ο Τόμυ, στεκόταν με τον πατέρα του καθώς το αυτοκινητάκι του κατέβαινε τη ράμπα. Ο Γκίλμπερ στεκόταν με τον δικό του Πατέρα στην καρδιά του και έβλεπε το στραβό αγωνιστικό του να τρέχει με εκπληκτική ταχύτητα. 

Πέρασε τη γραμμή τερματισμού για δέκατα του δευτερολέπτου πριν το αγωνιστικό του Τόμυ. Ο Γκίλμπερ πήδηξε ψηλά φωνάζοντας «Σ’ ευχαριστώ!» καθώς το πλήθος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό.

Ο Αρχηγός των Προσκόπων πλησίασε τον Γκίλμπερ με το μικρόφωνο και του έκανε την προφανή ερώτηση, «Προσευχήθηκες για να νικήσεις Γκίλμπερ;»

Ο γιος μου απάντησε, «Ω, όχι κύριε. Αυτό δεν θα ήταν δίκαιο—να ζητήσω από τον Θεό να νικήσω κάποιον άλλον. Απλώς Του ζήτησα να με βοηθήσει να μην κλάψω όταν χάσω.»

Ο Γκίλμπερ δεν ζήτησε από τον Θεό να νικήσει, δεν Του ζήτησε να φτιάξει το αποτέλεσμα. Του ζήτησε δύναμη για το αποτέλεσμα.

Ίσως περνάμε πολύ χρόνο προσευχόμενοι ζητώντας από τον Θεό να φτιάξει έναν στημένο αγώνα, να μας κάνει πρώτους ή να μας γλυτώσει από τον αγώνα, όταν θα πρέπει να ζητάμε τη δύναμη του Θεού για να περάσουμε μέσα από τον αγώνα.