Από τον Hugh T. Kerr

            Στη δυτική ακτή της Αφρικής, υπάρχει ένας ιεραποστολικός σταθμός που πάντα μ' ενδιέφερε.  Πριν από χρόνια, ένας νεαρός από την Πενσυλβανία (Η.Π.Α.), πήγε εκεί σαν ιεραπόστολος.  Το όνομά του ήταν Adolphus C. Good. Αλλά τώρα δεν πρόκειται να σας μιλήσω για τον Δόκτορα Good, αλλά για μία Αφρικανή κοπέλα σ' εκείνη την ιεραποστολή, που έγινε μία θαυμάσια Χριστιανή.

            Την ημέρα των Χριστουγέννων αυτή η κοπέλα, μαζί με άλλους ντόπιους Χριστιανούς, έφτασαν στην ιεραποστολή για να γιορτάσουν τα γενέθλια του Κυρίου.  Δεν ήρθαν να πάρουν δώρα από την ιεραποστολή ή για να ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους. Ήρθαν για να φέρουν σ' Αυτόν που γιόρταζε, το καλύτερο δώρο που είχαν να προσφέρουν.

            Μετά από μία τελετή προσευχής και δοξολογίας, όπου όλοι τραγούδησαν για το Χριστό όπως συνήθως κάνουμε τα Χριστούγεννα, όλοι οι καλεσμένοι πέρασαν με τη σειρά μπροστά από την εκκλησία αφήνοντας στα χέρια του ιεραποστόλου τα δώρα που έφεραν στο Σωτήρα τους και το έργο Του.

            Ήταν πολύ φτωχοί και τα δώρα τους πολύ ταπεινά. Ίσως και να μας φέρνανε γέλια αν ήμασταν εκεί να τα βλέπαμε, όμως δόθηκαν με μεγάλη αγάπη. Τα δώρα τους ήταν γενναιόδωρα, όχι επειδή προσφέρθηκαν από την αφθονία τους αλλά από την μεγάλη τους φτώχεια.  Θυμηθείτε τον Ιησού που είπε ότι η γυναίκα που έδωσε τα δύο μικρά νομίσματα έδωσε παραπάνω από τον πλούσιο, γιατί στα μάτια του Κυρίου δεν μετράει πόσο δίνουμε αλλά πόσο μας απομένει. Στη φτωχή χήρα δεν είχε μείνει τίποτα. Τα έδωσε όλα όσα είχε.  (Η Βίβλος, Κατά Μάρκο 12:41-44)

            Εκείνοι λοιπόν οι Αφρικανοί φέρανε τα δώρα τους: μερικοί μια χούφτα λαχανικά, άλλοι μια χούφτα λουλούδια και άλλοι ένα νόμισμα.  Ανάμεσα στους Χριστιανούς που δώσανε εκείνη τη χρονιά ήταν και ένα καινούριο πρόσωπο.  Δεν ξέρω το πραγματικό της όνομα γι’ αυτό εδώ θα την ονομάσουμε Βασίλισσα.  Ήταν μία πολύ όμορφη κοπέλα γύρω στα δέκα-έξι και παλιότερα ήταν μία ειδωλολάτρισσα.  Έβγαλε από το παλιό της φόρεμα ένα ασημένιο νόμισμα και το έβαλε στα χέρια του ιεραποστόλου.

            Αυτός, έκπληκτος και έκθαμβος με το δώρο της, αρχικά αρνήθηκε να το δεχτεί  και ζήτησε από την κοπέλα να έρθει να τον βρει μετά την τελετή για να του πει ιδιαιτέρως πού είχε βρει τόση περιουσία, φοβόταν πως ίσως το είχε κλέψει. Προς μεγάλη του έκπληξη αργότερα ανακάλυψε πως για να μπορέσει η μικρή Βασίλισσα να προσφέρει ένα τέτοιο ικανοποιητικό δώρο, πούλησε τον εαυτό της για σκλάβα, εφ' όρου ζωής, σ' ένα γαιοκτήμονα. Η τιμή της- ένα ασημένιο νόμισμα. Και αυτό το έφερε και το πρόσφερε στον Κύριο της, ο οποίος την είχε γλυτώσει από μία σκλαβιά χειρότερη από εκείνη στην οποία είχε πουλήσει τον εαυτό της.

            Δεν ξέρω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Υποθέτω πως ο ίδιος ο ιεραπόστολος εξαγόρασε πάλι την ελευθερία της. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι υπήρχε μεγάλη αγάπη στην καρδιά της και αναρωτιέμαι αν υπάρχει καλύτερος Χριστιανός σ' ολόκληρο τον κόσμο, απ' αυτή τη νεαρή Βασίλισσα. Πρόσφερε τον εαυτό της πρόθυμα εξ' αιτίας της μεγάλης της αγάπης, ώστε μ' αυτό το δώρο της κι' άλλοι ν' ακούσουν για τη θαυμαστή ιστορία των Χριστουγέννων και να μάθουν για το δώρο της αγάπης του Θεού στον κόσμο.

            Γιατί το δώρο του Θεού στον κόσμο δεν ήταν ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι,  ούτε άλλα πλούτη, αλλά η Αγάπη. Έδωσε τον Εαυτό Του, όπως κάνει η αληθινή αγάπη.

 
Τι να του δώσω;

 Τι δώρο να του δώσω,
Μικρό είμαι παιδί.
Αν ήμουνα ποιμένας,
θα του ‘δινα ένα αρνί.
Αν ήμουνα Μάγος,
Δώρο στο κουτί,
Τι θα του δώσω ξέρω,
Την καρδιά μου την μικρή.
-Christina Rossetti

* * *