The Family [ Home ]















Send This Page to a Friend

 

 

 
Reader's Corner: Main Page

Στοχασμοί: Μάτια γεμάτα Πίστη

Από τον Ρον Ρόουντς

Ήταν Τετάρτη απόγευμα. Καλυμμένο από  πυκνή ομίχλη, ένα μεγάλο ατμόπλοιο ξεπρόβαλε αργά καθώς απομακρυνόταν  από την ακτή του Νιουφαουντλάντ στον Καναδά, με τη σειρήνα του να αντηχεί  προειδοποιητικά.  Ο καπετάνιος, στα πρόθυρα  της εξάντλησης από την έλλειψη ύπνου, ξαφνιάστηκε από ένα ευγενικό άγγιγμα στον ώμο του. Εκνευρίστηκε κάπως και γυρνώντας αντίκρισε   έναν ηλικιωμένο γύρω στα  εβδομήντα του.

            Ο ηλικιωμένος είπε, "Καπετάνιε, ήρθα να σου πω ότι πρέπει να είμαι στο Κεμπέκ το Σάββατο το απόγευμα."

            Ο καπετάνιος στοχάστηκε για μια στιγμή, κι έπειτα είπε κάπως βαριεστημένα,  "Αδύνατο!"

            "Πολύ καλά," απάντησε ο ηλικιωμένος, "αν το καράβι σου δεν μπορεί να με πάει, ο Θεός θα βρει κάποιο άλλο μέσο  να με πάει. Δεν έχω αργήσει ούτε σ' ένα από τα ραντεβού μου εδώ και 57 χρόνια."

            Υψώνοντας  τα κουρασμένα χέρια του με μια χειρονομία απόγνωσης, ο καπετάνιος αποκρίθηκε, "Θα σε βοηθούσα αν μπορούσα-όμως  δεν μπορώ."

            Ακλόνητος, ο ηλικιωμένος του πρότεινε, "Ας πάμε κάτω στη καμπίνα χάραξης πορείας και ας προσευχηθούμε." Ο καπετάνιος σήκωσε τα φρύδια του γεμάτος δυσπιστία,  κοιτάζοντας τον ηλικιωμένο σαν να είχε  δραπετεύσει πριν από λίγο από  κάποιο  ψυχιατρείο.

            "Δεν βλέπεις πόσο πυκνή είναι η ομίχλη;" Ρώτησε ο καπετάνιος.

            Ο ηλικιωμένος απάντησε, "Όχι, Τα μάτια μου δε βλέπουν πόσο πυκνή είναι η ομίχλη,  αλλά βλέπουν στο ζώντα  Θεό που  ελέγχει   κάθε περίσταση της ζωής μου."

            Ενάντια στην προσωπική  του κρίση, ο καπετάνιος ακολούθησε τον ηλικιωμένο στην καμπίνα χάραξης πορείας και γονάτισε μαζί του για προσευχή. Με απλά λόγια που μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, ο ηλικιωμένος προσευχήθηκε. "Κύριε, αν είναι σύμφωνο με το θέλημά Σου, σε παρακαλώ διάλυσε  αυτή την ομίχλη μέσα σε πέντε λεπτά. Εσύ γνωρίζεις το ραντεβού που κανόνισες για μένα στο Κεμπέκ το Σάββατο. Πιστεύω ότι είναι το θέλημά Σου."

            Ο καπετάνιος, ένας κατ' όνομα μόνο Χριστιανός, σκέφτηκε να κάνει ένα αστείο  στον ηλικιωμένο και να αρχίσει να απαγγέλλει μια μικρή προσευχή. Όμως πριν  μπορέσει καλά-καλά να αρθρώσει   έστω και μια λέξη, αισθάνθηκε ένα άγγιγμα στον ώμο του. Ο ηλικιωμένος του είπε,  "Μην προσεύχεσαι, γιατί δεν πιστεύεις. Και μια και εγώ πιστεύω ότι ο Θεός ήδη μας άκουσε, δεν είναι ανάγκη να προσευχηθείς και συ." Το στόμα του καπετάνιου έμεινε ορθάνοιχτο.

           Κατόπιν  ο ηλικιωμένος του εξήγησε. "Καπετάνιε, εγώ γνωρίζω το Θεό εδώ και 57 χρόνια, και ποτέ δεν  υπήρξε  έστω  και μία   μέρα  που να  αμελήσω να έλθω σε επικοινωνία με το Βασιλιά. Σήκω, καπετάνιε, και άνοιξε την πόρτα, και θα δεις ότι η ομίχλη  δεν υπάρχει πια." Ο καπετάνιος έκανε όπως του ζήτησε, και έμεινε κατάπληκτος όταν ανακάλυψε ότι πράγματι η ομίχλη είχε εξαφανιστεί.

            Ο καπετάνιος αργότερα ομολογούσε ότι αυτή η συνάντησή του με τον ηλικιωμένο Τζορτζ Μιούλερ επέφερε μια τέλεια επανάσταση στη Χριστιανική ζωή του. Είχε δει με τα ίδια του τα μάτια ότι ο Θεός του Μιούλερ ήταν ο αληθινός Θεός της Βίβλου. Είχε δει απίστευτη δύναμη να εξέρχεται  από έναν αδύναμο ηλικιωμένο-μια δύναμη που είχε τις ρίζες της σε μια  παιδική  πίστη στο Θεό.

            Ο τέως Πάστορας Ρέι Στέντμαν μια φορά έκανε ένα κήρυγμα μέσα στο οποίο είπε, "Η πίστη έχει μια προφανή  γελοιότητα αυτή καθ’ αυτή. Δεν ενεργείς βάσει της πίστης αν κάνεις ότι κάνει ο καθένας γύρω σου. Η πίστη πάντα εμφανίζεται να πηγαίνει ενάντια  στις περιστάσεις. Αποτελεί ένα ρίσκο και κάτι το παράτολμο."

            Αυτό ήταν το είδος της πίστης που εκδήλωνε ο Τζορτζ Μιούλερ τη μια δεκαετία μετά την άλλη στην πολύχρονη και καρποφόρα ζωή του. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της γήινης διαμονής του, έγραψε ότι η πίστη του μεγάλωνε σιγά-σιγά με τα χρόνια, όμως με έμφαση επέμενε ότι δεν υπήρχε τίποτα μοναδικό σ' αυτόν ή στην πίστη του. Πίστευε ότι μια ζωή  γεμάτη από εμπιστοσύνη ήταν προσιτή στην κυριολεξία  σε όλα τα παιδιά του Θεού αν μονάχα υπέμεναν όταν έρχονταν οι δοκιμασίες, αντί να τα παρατάνε.

Τζορτζ Μιούλερ (1805-1895)
Ένα από τα πρώτα μέλη της "Αδερφότητας", ίδρυσε πέντε ορφανοτροφεία στο Μπρίστολ, της Αγγλίας, με στέγη για 2000 παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του φρόντισε περίπου 10.000 ορφανά και δέχτηκε 1,5 εκατομμύρια δολάρια (εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σήμερα) μόνο με την πίστη. Πριν από το θάνατό του υπολόγισε ότι είχε λάβει 50.000 απαντήσεις ακριβείας στις προσευχές του.

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

All brand names and trademarks are owned by their respective companies.

Κάνετε εγγραφή για να παίρνετε τους στοχασμούς με email


Στείλε αυτή τη σελίδα σ' έναν  φίλο σου

 

Το όνομά σου

 

Το email σου

 

Το όνομα του φίλου σου

 

Το email του φίλου σου

 

Το μήνυμά σου (προαιρετικά)

 

 

Εισάγετε τον Κωδικό >