ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΦΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΕΣ
"Και θα ακούσετε για πολέμους και για φήμες πολέμων, κοιτάξτε να μην ταραχθείτε, επειδή το ένα έθνος θα ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου του έθνους, και το ένα βασίλειο εναντίον ενός άλλου βασιλείου." Ματθ. 24:6a,7b

• 100 χρόνια Βραβείων Ειρήνης Νόμπελ, και ένας χρόνος πολέμων.
  
• Η Επίθεση στο Αφγανιστάν  -- Ανασκόπηση
  
• Η Επίθεση στο Αφγανιστάν -- Η άλγεβρα της άπειρης δικαιοσύνης
  
• Προστασία παρέμβασης
  

100 χρόνια Βραβείων Ειρήνης Νόμπελ, και ένας αιώνας πολέμων
Agence France-Presse

Όμως κατά τη διάρκεια των ίδιων 100 χρόνων, έχουν γίνει 250 πόλεμοι και περισσότεροι από 110 εκατομμύρια άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και 63 εκατομμυρίων αμάχων, έχουν πεθάνει στις συγκρούσει, σύμφωνα με στοιχεία από το Διεθνές Ινστιτούτο για Στρατηγικές Μελέτες του Λονδίνου.

"Αν το κριτήριο για την επιτυχία του είναι η ικανότητα του Βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη να βάζει τέλος σε πολέμους, τότε το βραβείο είναι σίγουρα μια αποτυχία και θα παραμείνει μια αποτυχία," είπε στο AFP ο Geir Lundestad, ο διευθυντής του Ιδρύματος Νόμπελ.

Εντωμεταξύ, οι "ειρηνικές προθέσεις ενός αριθμού δαφνοστε- φανομένων με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης έχουν επίσης αμφισβητηθεί μέσα στα χρόνια. Το 1973, η επιτροπή Νόμπελ από κοινού τίμησε τον Χένρυ Κίσινγκερ των Ηνωμένων Πολιτειών και τον αρχηγό των Βόρειων Βιετναμέζων Λε Ντουκ Το. Όμως ο τελευταίος αρνήθηκε το βραβείο... επειδή ήταν πάρα πολύ απασχολημένος καθώς σχεδίαζε μια κύρια επίθεση ενάντια στο Νότιο Βιετνάμ.[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

Μια βόμβα που δεν εξερράγη -- Η κληρονομιά από δεκάδες χρόνια πολέμου.

Η Επίθεση στο Αφγανιστάν: Ανασκόπηση. Compiled from articles by Associated Press; The Washington Post; Peter Schwarzer, The Globalist; Microsoft Encarta encyclopedia

Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα περικλεισμένη από ξηρά στη νοτιο- δυτική Ασία, λίγο πιο μικρή από το Τέξας, συνορεύει στο βορρά με το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν, και το Τατζικιστάν, στην ανατολή με την Κίνα και με το τμήμα του διαφιλονικούμενου εδάφους του Τζμμού.

Τα 25 εκατομμύρια ανθρώπων του χωρίζονται σε πάνω από 50 εθνικές ή υπο-φυλετικές ομάδες, πράγμα που περιπλέκεται περισσότερο από αντιζηλίες φατριών και φεουδαρχών. Διαφωνούν οι μεν με τους δε σε περισσότερες από 34 γλώσσες.

Το Αφγανιστάν ήταν μοναρχία από το 1747 μέχρι το 1973, όταν ο βασιλιάς (Ζαχίρ Σαχ, τώρα 87 χρονών, και που ζει στην Ιταλία) εκθρονίστηκε από στρατιωτικούς αξιωματικούς που ηγέτης τους ήταν ο ξάδερφός του Μοχαμάντ Ντοντ, και η χώρα έγινε δημοκρατία.

Το 1078 το Αφγανιστάν περιήλθε κάτω από Κομμουνιστική κυριαρχία όταν ο στρατός ανέτρεψε τον Ντοντ και έφερε στην εξουσία τον Νουρ Μουχαμάντ Ταράκι, που ανατράπηκε και σκοτώθηκε το Σεπτέμβριο του 1979.

Το Δεκέμβριο του 1979 έγινε η εισβολή του Σοβιετικού Στρατού. Ακολούθησε μια δεκαετία ιερού πολέμου, με τους Αφγανούς Μουσουλμάνους πολεμιστές, τους μουτζαχεντίν, ενάντια στα καλά εξοπλισμένα Σοβιετικά στρατεύματα, με τους τρομερά αντικομουνιστές πολεμιστές να υποστηρίζονται από πλουσιοπάροχη βοήθεια από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία.

Όταν τα Σοβιετικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν το 1989 και η συμπαθής προς τη Μόσχα κυβέρνηση έπεσε το 1992, οι μουτζαχεντίν ανέβηκαν στην εξουσία. Σχεδόν αμέσως στρέψαν τα όπλα τους ο ένας ενάντια στον άλλον, σκοτώνοντας περίπου 50.000 ανθρώπους και καταστρέφοντας ολόκληρες συνοικίες στην Καμπούλ.

Σε απάντηση στην αιματοχυσία, το αυστηρό Ισλαμικό κίνημα των Ταλιμπάν-που απετελείτο από θρησκευτικούς σπουδαστές, ή Ταλίμπ-αναδύθηκε το 1994, και κατέλαβε την περισσότερη χώρα. Κατέλαβαν την Καμπούλ, την πρωτεύουσα, το 1996, και αυτοανακηρύχθηκε σαν   νόμιμη κυβέρνηση του Αφγανιστάν.

Οι Ταλιμπάν έλεγχαν περίπου το 90 τοις εκατό της χώρας. Οι ομάδες της αντιπολίτευσης γνωστές σαν βόρεια συμμαχία-με πολλούς μουτζαχεντίν ανάμεσά τους-πολεμούσαν τις δυνάμεις των Ταλιμπάν στο βορά. Ο αρχηγός των Ταλιμπάν Μουλα Μοχαμάντ Ομάρ, ένας ασκητικός, μονόφθαλμος, ήταν ο αρχηγός του κινήματος των Ταλιμπάν. Σπάνια έκανε δημόσιες εμφανίσεις και περνούσε τον περισσότερο καιρό του στην Κανταχάρ, την πόλη όπου άρχισε το κίνημα των Ταλιμπάν.

Οι δεκαετίες του πολέμου και των συγκρούσεων είχαν ένα φοβερό αποτέλεσμα στο Αφγανιστάν και το λαό του. Η χώρα είναι διάσπαρτη με 10 εκατομμύρια νάρκες, κάνοντας την κανονική ζωή και το ταξίδι σχεδόν αδύνατο σε πολλές περιοχές. Δυο δωδεκάδες Αφγανοί πέφτουν σε νάρκες κάθε μέρα. Περίπου 3 με 4 εκατομμύρια Αφγανοί ήταν πρόσφυγες ακόμα και πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Το ένα στα τέσσερα παιδιά πεθαίνουν πριν από την ηλικία των 5 ετών. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 43 χρόνια. Μόνο το 12% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό. Λιγότερο από το 30% των ανδρών και το 15% των γυναικών μπορούν να διαβάζουν ή να γράφουν. Το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα είναι 800 δολάρια, ή κατά μέσο όρο λίγο παραπάνω από 2 δολάρια τη μέρα.

Οι επιθέσεις από τις Αμερικανικές και τις Βρετανικές δυνάμεις έχουν χειροτερέψεις αυτή την ήδη φριχτή κατάσταση. Οι τιμές των τροφίμων στις Αφγανικές πόλεις έχουν αυξηθεί 30% με 50% λόγω ελλειμμάτων που προκλήθηκαν από τις πολιτικές διαμάχες και την ξηρασία. Η χώρα έχει περάσει μια τετράχρονη ξηρασία και είναι σε μια τόσο φοβερή κατάσταση που μερικοί άνθρωποι αναγκάζονται να τρέφονται με χορτάρι και ακρίδες. Οι λίμνες έχουν εξατμιστεί, αφήνοντας ραγισμένες κοιλάδες λάσπης. Κοκαλιάρικα ζώα, τα λίγα που γλίτωσαν από τη σφαγή, προχωρούν σκουντουφλώντας ψάχνοντας για εύθραυστα βλαστάρια χορταριού.

Υπολογίζεται ότι 7 εκατομμύρια άνθρωποι διατρέχουν τον κίνδυνο της λιμοκτονίας, καθώς οι οργανώσεις βοήθειας αδυνατούν να τους φέρουν αρκετά τρόφιμα. Οι επίσημοι των Ενωμένων Εθνών υπολογίζουν ότι 1,5 εκατομμύρια έχουν αφήσει τα σπίτια τους για γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς, κινδυνεύοντας από θάνατο και λιμοκτονία μέσα στον σκληρό Αφγανικό χειμώνα..[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

Μπους: Οργή για τους "Εχθρούς της Ελευθερίας"

Η Επίθεση στο Αφγανιστάν-- Η άλγεβρα της άπειρης δικαιοσύνης
By Arundhati Roy, The Guardian

Η Αμερική είναι σε πόλεμο ενάντια σ' έναν λαό που δεν γνωρίζει. Πριν καλά-καλά προσδιορίσει ή αρχίσει να καταλαβαίνει τη φύση του εχθρού της, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με μια βιασύνη δημοσιότητας, έχει φτιάξει στα γρήγορα "μια διεθνή συμμαχία ενάντια στον τρόμο," κινητοποίησε το στρατό της, την αεροπορία της, το ναυτικό της και το τύπο της, και τους έριξε στη μάχη, ονομάζοντάς το Επιχείρηση Άπειρης Δικαιοσύνης πρώτα (και τώρα Επιχείρηση Διαρκούς Ελευθερίας).

Το πρόβλημα είναι ότι μόλις η Αμερική ξεκινήσει για πόλεμο, θα μπορούσε να το ίδιο να επιστρέψει χωρίς να έχει κάνει έναν. Αν δε βρει τον εχθρό της, για χάρη των εξαγριωμένων ανθρώπων της στην πατρίδα της, θα πρέπει να κατασκευάσει έναν πόλεμο. Μόλις αρχίσει ο πόλεμος, θα αναπτυχθεί μια τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, μια λογική και μια δικιά του αυτοδικαίωση, που θα χάσουμε το όραμα του γιατί αρχίσαμε να πολεμάμε.

Ποιον πολεμάει η Αμερική; Στις 20 Σεπτεμβρίου, το FBI είπε ότι είχε αμφιβολίες για τις ταυτότητες από μερικούς από τους αεροπειρατές. Την ίδια μέρα ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους είπε, "Γνωρίζουμε με ακρίβεια ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποιες κυβερνήσεις τους υποστηρίζουν." Φαίνεται ότι ο πρόεδρος ξέρει κάτι που δεν ξέρει το FBI και ο Αμερικανικός λαός.

Στο λόγο του στις 20 Σεπτεμβρίου προς τον Κονγκρέσσο, ο Πρόεδρος Μπους ονόμασε τους εχθρούς της Αμερικής "εχθρούς της ελευθερίας." Είπε: "Μισούν τις ελευθερίες μας--τη θρησκευτική μας ελευθερία, την ελευθερία μας του λόγου , την ελευθερία να ψηφίζουμε και να συγκεντρωνόμαστε και να διαφωνούμε μεταξύ μας." Ζητείται από τους ανθρώπους να κάνουν δύο άλματα πίστης εδώ. Πρώτον, να υποθέσουν ότι ο Εχθρός είναι αυτός που λέει η κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι είναι, αν και δεν υπάρχουν ουσιαστικές αποδείξεις για να υποστηρίξουν αυτόν τον ισχυρισμό τους. Και δεύτερον, να υποθέσουν ότι οι προθέσεις του Εχθρού είναι αυτές που λέει η κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι είναι, και δεν υπάρχει τίποτα που να υποστηρίζει κι αυτό.

Για στρατηγικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς λόγους, είναι ζωτικής σημασίας για την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πείσει το κοινό της ότι είναι η αφοσίωσή τους στην ελευθερία και στη δημοκρατία και στον Αμερικάνικο τρόπο ζωής που είναι σε κίνδυνο. Μέσα στην πρόσφατη ατμόσφαιρα λύπης, οργής και θυμού, είναι μια εύκολη ιδέα που μπορείς να πλασάρεις. Ωστόσο, αν αυτό ήταν αληθινό, είναι λογικό να αναρωτηθείς γιατί επιλέχτηκαν σαν στόχοι τα σύμβολα της Αμερικανικής οικονομικής και στρατιωτικής κυριαρχίας--το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο--για την επίθεση. Γιατί όχι το Άγαλμα της Ελευθερίας;

Μήπως θα μπορούσε να είναι ότι η οργή που οδήγησε στις επιθέσεις έχει τις κύριες ρίζες της όχι στην Αμερικανική ελευθερία και τη δημοκρατία, αλλά στην ιστορία της αφοσίωσης και της υποστήριξης της κυβέρνησης των ΗΠΑ στα ακριβώς αντίθετα πράγματα--στη στρατιωτική και οικονομική τρομοκρατία, στις επαναστάσεις, στις μιλιταριστικές δικτατορίες, στη θρησκευτική μισαλλοδοξία και στις απερίγραπτες γενοκτονίες (έξω από την Αμερική);

Θα πρέπει να είναι σκληρό για τους μέσους Αμερικανούς, που πρόσφατα πενθούν, να κοιτάξουν τον κόσμο με τα μάτια τους γεμάτα δάκρια και να συναντήσουν αυτό που μπορεί να φαίνεται σαν αδιαφορία. Δεν είναι αδιαφορία. Είναι η έλλειψη της έκπληξης. Η κουρασμένη σοφία του να γνωρίζεις ότι αυτό που στέλνεις έξω τελικά ξανάρχεται πίσω σε σένα.

Γιατί ακριβώς πράγμα γίνεται αντεκδίκηση εδώ; Είναι η τραγική απώλεια των σχεδόν 7.000 ζωών, η καταστροφή των πέντε εκατομμυρίων τετραγωνικών ποδιών χώρου γραφείων στο Μανχάταν, η καταστροφή ενός τμήματος του Πενταγώνου, το χάσιμο αρκετών χιλιάδων θέσεων εργασίας, η χρεοκοπία μερικών αεροπορικών εταιριών και το πέσιμο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης; Ή είναι περισσότερα πράγματα; Το 1996, η Μάντελειν Ολμπράιτ, που ήταν τότε γενική γραμματέας των ΗΠΑ, ρωτήθηκε στην τηλεόραση πώς αισθανόταν για το γεγονός ότι 500.000 Ιρακινά παιδιά πέθαναν σαν αποτέλεσμα των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ. Απάντησε ότι αυτό ήταν "μια πολύ δύσκολη επιλογή," όμως ότι θεωρουμένων όλων των πραγμάτων, "νομίζουμε ότι άξιζε το τίμημα." Η Ολμπράιτ ποτέ δεν έχασε τη δουλειά της που το είπε αυτό. Συνέχισε να ταξιδεύει στον κόσμο αντιπροσωπεύοντας τις απόψεις και τις επιθυμίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Κι ακόμη, οι κυρώσεις εναντίον του Ιράκ παραμένουν στη θέση τους. Τα παιδιά συνεχίζουν να πεθαίνουν. Η σοφιστεία και η άλγεβρα της άπειρης δικαιοσύνης. Πόσοι νεκροί Ιρακινοί θα χρειαστούν για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος; Πόσοι νεκροί Αφγανοί για κάθε έναν νεκρό Αμερικανό; Πόσες νεκρές γυναίκες και παιδιά για κάθε νεκρό άντρα; Πόσοι νεκροί μουτζαχεντίν για κάθε νεκρό τραπεζικό επενδυτή; Καθώς παρακολουθούμε υπνωτισμένοι, μια συμμαχία των υπερδυνάμεων του κόσμου επιτίθεται στο Αφγανιστάν, μια από τις πιο φτωχές, τις πιο ερημωμένες, κατερειπωμένες από τον πόλεμο χώρες του κόσμου, που η κυβέρνησή τους των Ταλιμπάν έχει δώσει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντιν, τον άνθρωπο που θεωρείται υπεύθυνος για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε πιθανόν να είναι πολύτιμο στο Αφγανιστάν είναι οι πολίτες του. (Ανάμεσά τους, μισό εκατομμύριο ακρωτηριασμένα ορφανά. Υπάρχουν αφηγήσεις ποδοπατημάτων κουτσών που συμβαίνουν όταν τεχνητά μέλη ρίχνονται από αεροπλάνα σε απομακρυσμένα, δυσπρόσιτα χωριά.)

Η οικονομία του Αφγανιστάν παραπαίει. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα για έναν στρατό που εισβάλλει είναι ότι το Αφγανιστάν δεν έχει συμβατικές συντεταγμένες για να σχεδιάσεις πάνω σ' έναν στρατιωτικό χάρτη-ούτε μεγάλες πόλεις, ούτε δρόμους, ούτε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ούτε μονάδες επεξεργασίας πόσιμου νερού.

Ένα εκατομμύρια πολίτες έχουν φύγει από τα σπίτια τους και έχουν φτάσει στα σύνορα του Πακιστάν. Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι υπάρχουν εφτά εκατομμύρια Αφγανοί που χρειάζονται άμεση βοήθεια. Καθώς τελειώνουν τα εφόδια, αναφέρει το BBC ότι μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές της σύγχρονης εποχής έχει αρχίσει να εκτυλίσσεται.

Γίνετε μάρτυρες της άπειρης δικαιοσύνης του νέου αιώνα. Άμαχοι λιμοκτονούν ενώ περιμένουν να σκοτωθούν.

Στην Αμερική μιλάνε με σκληρή γλώσσα "για βομβαρδισμό του Αφγανιστάν πίσω στην εποχή των λίθων." Κάποιος παρακαλώ να τους   πει τα νέα ότι το Αφγανιστάν είναι ήδη εκεί. Και αν υπάρχει κάποια παρηγοριά, η Αμερική δεν έπαιξε μόνο ένα μικρό ρόλο για να το βοηθήσει να φτάσει εκεί. Οι Αμερικανοί μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένοι για το πού ακριβώς είναι το Αφγανιστάν, όμως η κυβέρνηση του Αφγανιστάν και των ΗΠΑ ήταν φίλοι παλιά.

Η CIA έριχνε χρήματα και στρατιωτικό υλικό όταν οι Αφγανοί πολεμούσαν τους Σοβιετικούς, όμως τα έξοδα είχαν γίνει τεράστια, και πιο πολλά χρήματα χρειάζονταν. Οι μουτζαχεντίν διέταξαν τους γεωργούς να φυτέψουν όπιο. Μέσα σε δύο χρόνια από τον ερχομό της CIA, τα σύνορα του Πακιστάν με το Αφγανιστάν είχαν γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός ηρωίνης στον κόσμο, και η μοναδική μεγαλύτερη πηγή ηρωίνης στους Αμερικανικούς δρόμους. Τα ετήσια έσοδα, που λεγόταν ότι ήταν 100 με 200 εκατ. δολάρια, διοχετεύονται πίσω για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ανταρτών.

Μετά, το 1995 οι Ταλιμπάν ανέβηκαν με τη βία στην εξουσία, ανατρέποντας τους μουτζαχεντίν, που είναι τώρα τμήμα των ανθρώπων που προσπαθούμε να βοηθήσουμε να ξαναπάρουν την εξουσία.

Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν, μπορεί να υπάρχει τίποτα πιο ειρωνικό που η Ρωσία και η Αμερική δίνουν τα χέρια τους για να ξανα-καταστρέψουν το Αφγανιστάν; Το να ρίχνεις περισσότερες βόμβες στο Αφγανιστάν το μόνο που θα κάνει θα είναι να σκορπίσει περισσότερο τα ερείπια.

Η Επιχείρηση Διαρκής Ελευθερία φαινομενικά γίνεται για να υποστηρίξει τον Αμερικανικό Τρόπο Ζωής. Προφανώς θα καταλήξει υποδαυλίζοντάς τον εντελώς. Θα σπείρει περισσότερο θυμό και περισσότερη τρομοκρατία σ' όλο τον κόσμο. Για τους μέσους ανθρώπους στην Αμερική, θα σημαίνει μια ζωή μέσα σ' ένα κλίμα μιας αρρωστημένης αβεβαιότητας: Θα είναι το παιδί μου ασφαλές στο σχολείο; Θα υπάρχει αέριο νεύρων στον υπόγειο; Μια βόμβα στο σινεμά; Θα γυρίσει σπίτι ο αγαπημένος μου σήμερα;

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, και χωρίς αμφιβολία οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, θα χρησιμοποιήσουν το κλίμα του πολέμου σαν μια δικαιολογία για περιορίσουν τις πολιτικές ελευθερίες, να αρνηθούν την ελευθερία του λόγου, να απολύσουν εργάτες, να ενοχλήσουν εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, να περικόψουν δημόσιες δαπάνες και να εκτρέψουν τεράστια ποσά χρημάτων στην αμυντική βιομηχανία. Για ποιο σκοπό; Ο πρόεδρος Μπους δεν μπορεί να "ξεφορτωθεί τους κακούς από τον κόσμο" απ' ότι μπορεί να τον γεμίσει με άγιους.

Είναι παράλογο για την κυβέρνηση των ΗΠΑ να παίζει με την ιδέα ότι μπορεί να εξαλείψει την τρομοκρατία με περισσότερη βία και καταπίεση. Η τρομοκρατία είναι το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια. Η τρομοκρατία είναι μια τόσο παγκόσμια επιχείρηση όσο και η Κόκα Κόλα ή η Πέψι Κόλα ή η Νάικι. Με το πρώτο σημάδι προβλημάτων, οι τρομοκράτες μπορούν να σηκώσουν τα τσαντίρια τους και να μετακινήσουν τα "εργοστάσιά" τους από τη μια χώρα στην άλλη ψάχνοντας μια καλύτερη συμφωνία. Όπως κάνουν και οι πολυεθνικές.

Η τρομοκρατία σαν φαινόμενο μπορεί να μη εξαφανιστεί ποτέ. Όμως αν πρόκειται να τεθεί υπό έλεγχο, το πρώτο βήμα είναι για την Αμερική τουλάχιστον να παραδεχτεί ότι μοιράζεται τον πλανήτη με άλλα έθνη, με άλλα ανθρώπινα όντα που, αν και δεν είναι στην τηλεόραση, έχουν αγάπες και λύπες και ιστορίες και θλίψεις και, για όνομα του Θεού, δικαιώματα.

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν μια επισκεπτήρια κάρτα από έναν κόσμο που πηγαίνει φοβερά λάθος. Το μήνυμα μπορεί να έχει γραφτεί από τον Μπιν Λάντιν (ποιος ξέρει;) και να παραδόθηκε από τους αγγελιοφόρους του, όμως θα μπορούσε να έχει υπογραφτεί το ίδιο καλά από τα φαντάσματα των θυμάτων των παλιών πολέμων της Αμερικής. Τα εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στην Κορέα, στο Βιετνάμ και στην Καμπότζη, τους 17.500 που σκοτώθηκαν όταν το Ισραήλ-με την υποστήριξη των ΗΠΑ.-εισέβαλε στο Λίβανο το 1982, τους 200.000 Ιρακινούς που σκοτώθηκαν στην Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, τους χιλιάδες Παλαιστίνιους που έχουν πεθάνει πολεμώντας ενάντια στην κατοχή της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ. Και τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Γιουγκοσλαβία, στη Σομαλία, στην Αϊτή, στη Χιλή, στη Νικαράγουα, στο Ελ Σαλβαντόρ, στη Δομινικανική Δημοκρατία, και στον Παναμά, στα χέρια όλων των τρομοκρατών, δικτατόρων και γενοκτονιστών, που η Αμερικανική κυβέρνηση υποστήριζε, εκπαίδευε, χρηματοδοτούσε και προμήθευε με όπλα. Και αυτά ούτε καν πλησιάζουν μια πλήρη αναλυτική λίστα.

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

Αποστολή του ΝATO φτάνει στη ΦΥΡΟΜ.

Προστασία παρέμβασης στο Κόσοβο.
Από τον  Gary Dempsey, Cato Commentaries

Αν οι Αλβανοί στο Κόσοβο στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στο ΝΑΤΟ, αυτό όχι μόνο θα δημιουργούσε μια στρατιωτική πανωλεθρία για την Ουάσινγκτον, αλλά θα ήταν και μια πολιτική αποτυχία επίσης: η Ουάσινγκτον θα έπρεπε να εξηγήσει στο Αμερικανικό κοινό γιατί οι πρώην "σύμμαχοί τους" πυροβολάνε τους στρατιώτες του ΝΑΤΟ.

Αντιμέτωπη με μια τέτοια φρικαλεώδη προοπτική, η Ουάσινγκτον έχει αποφασίσει αντίθετα να ασκήσει πιέσεις στην κυβέρνηση της ΦΥΡΟΜ να κάνει συνταγματικές αλλαγές που δεν θα γινόταν καν  ανεκτές μέσα στις ίδιες της ΗΠΑ. Για παράδειγμα στη μειονότητα των εθνικών Αλβανών θα δοθεί το δικαίωμα του βέτο πάνω "σε κάθε νομοθετική ρύθμιση που θα επηρέαζε κύρια συμφέροντα των Αλβανών," ακόμα κι αν οι ρυθμίσεις αυτές υποστηρίζονται από την πλειονότητα του κοινοβουλίου της χώρας.

Η Ουάσινγκτον, βέβαια, είναι απρόθυμη να παραδεχτεί ότι η προστασία της παρέμβασής της στο Κόσοβο είναι αυτό που οδηγεί την πολιτική της στη ΦΥΡΟΜ.

Η αλήθεια του γεγονότος είναι ότι η ειρήνη στο Κόσοβο είναι μια ψεύτικη ειρήνη. Ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσόβου και τα παρακλάδια του ποτέ δεν εγκατέλειψαν το στόχο του πολέμου τους: να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Αλβανία. Η επιθυμία των ανταρτών να συνεχίζουν να υποκινούν, να πολεμούν και να προκαλούν είναι ένα λογικό αποτέλεσμα της παρέμβασης της Ουάσινγκτον στο Κόσοβο το 1999. Πραγματικά, οι αντάρτες εξήλθαν σχεδόν νικηφόροι από τις αεροπορικές επιδρομές της Ουάσινγκτον ενάντια στην Γιουγκοσλαβία. Με δεδομένο αυτό το αποτέλεσμα , δεν έχουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον να υπακούν στις εντολές της Ουάσινγκτον, ειδικά όταν αυτές οι εντολές συγκρούονται με το δικό τους όραμα για το μέλλον στα Βαλκάνια.

Έτσι λοιπόν τώρα οι ΗΠΑ σκέφτονται να στείλουν περισσότερα αμερικανικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η προστασία μιας ψεγαδιασμένης παρέμβασης, φαίνεται ότι πρόκειται τώρα να γεννήσει μια δική της νέα παρέμβαση.

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

Περισσότερα για το ίδιο θέμα σε λίγο:

• Οι ΗΠΑ " προμηθευτής επιλογής " για τις πωλήσεις όπλων
• Τα μυστικά του Πολέμου
• Γκάφα των ΗΠΑ προκάλεσε "παγκόσμιο αγώνα δρόμου για βόμβα μικροβίων".
• Πόλεμος σημαίνει νεκρά παιδιά. Μεγαλώνοντας στη Βηρυτό.
• Ο Μπους αντιμετωπίζει 68 διαμάχες διεθνώς.
• Τα αποτελέσματα των αντιαρματικών όλμων
• Εκατοντάδες πεθαίνουν από καρκίνο μετά από βομβαρδισμούς με βόμβες Απεμπλ. Ουρανίου.
• Τεστ δείχνουν θύματα του Πολέμου του Κόλπου να έχουν δηλητηριαστεί από Ουράνιο.
• Ο Στρατός αναπτύσσει το Πρωτότυπο ενός "καλωδιωμένου" Στρατιώτη.
• Έχει τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος;
• Το ΝATO χρησιμοποίησε επιταχυμένο φιλμ για να δικαιολογήσει θανάτους αμάχων στο Κόσοβο.
• Η Ρωσία αποτελεί Πυρηνική απειλή.
• Ο Αιώνας που δολοφόνησε την ειρήνη.
• Οι Πόλεμοι του 20ου αιώνα--Μια ανασκόπηση.